🌸 دانلود فیلم The Man Who Shot Liberty Valance 1962 (مردی که لیبرتی والانس را کشت)

مردی که لیبرتی والانس را کشت 1962 (به انگلیسی: The Man Who Shot Liberty Valance) یک فیلم وسترن و محصول 1962 کشور آمریکا, بوده و شما میتوانید برای دانلود فیلم مردی که لیبرتی والانس را کشت 1962 دوبله فارسی روی لینک هایی که برای دانلود در صفحه می بینید اقدام کنید. داستان فیلم به این صورت هست که یک سناتور به نام رانسوم استادارد برای تشییع جنازه و تدفین مردی فقیر به شهر شینبون بازمی گردد و برای یک خبرنگار کنجکاو، داستان واقعی مردی که لیبرتی والانس را از پای درآورد را بازگو می کند..

این فیلم به کارگردانی John Ford, ساخته شده‌ است. برای دانلود مستقیم مردی که لیبرتی والانس را کشت 1962 یا دانلود دوبله فارسی فیلم The Man Who Shot Liberty Valance 1962 تنها کافیست کیفیت فیلم مورد نظر را انتخاب کرده و گزینه دانلود را بزنید. فیلم ‌نامه این فیلم را John Wayne, James Stewart, Vera Miles, Lee Marvin, Edmond O'Brien, Andy Devine, Ken Murray, John Carradine, Jeanette Nolan, John Qualen, نوشته ‌اند. همچنین اگر قصد دانلود مردی که لیبرتی والانس را کشت 1962 زیرنویس فارسی با کیفیت 480p را دارید روی کیفیت مورد نظر کلیک کنید.

بازیگران John Wayne, James Stewart, Vera Miles, Lee Marvin, Edmond O'Brien, Andy Devine, Ken Murray, John Carradine, Jeanette Nolan, John Qualen, در این فیلم به ایفای نقش پرداخته‌اند. نسخه های دیگری از این فیلم هم مانند دانلود فیلم سینمایی مردی که لیبرتی والانس را کشت 1962 دوبله فارسی در پینک فیلم موجود هستند و تنها کافیست بر روی گزینه دانلود فیلم مردی که لیبرتی والانس را کشت 1962 کلیک کنید. همچنین اگر قصد دانلود The Man Who Shot Liberty Valance 1962 720p را هم دارید پینک فیلم بهترین مکانی هست که میتوانید از آن برای دانلود فیلم استفاده نمایید.

رده سنی فیلم مردی که لیبرتی والانس را کشت 1962 Approved بوده و قبل از دانلود فیلم مردی که لیبرتی والانس را کشت 1962 باید گفت تماشای این فیلم برای افراد زیر Approved سال مناسب نیست! این فیلم در ژانرهای وسترن, بوده و محصول کشور آمریکا, هست. زبان اصلی فیلم مردی که لیبرتی والانس را کشت 1962 انگلیسی, بوده ولی ما در پینک فیلم دانلود فیلم مردی که لیبرتی والانس را کشت 1962 دوبله فارسی را هم برای شما امکان پذیر کردیم. اگر قصد دانلود فیلم The Man Who Shot Liberty Valance 1962 را دارید باید این را هم اضافه کنیم که امتیار IMDB فیلم مردی که لیبرتی والانس را کشت 1962 8.1/10 از 10 می باشد.

یک سناتور به نام رانسوم استادارد برای تشییع جنازه و تدفین مردی فقیر به شهر شینبون بازمی گردد و برای یک خبرنگار کنجکاو، داستان واقعی مردی که لیبرتی والانس را از پای درآورد را بازگو می کند.
یه سناتور برای تدفین مردی فقیر به شهر برمی‌گرده. ورود اون برای اهالی این شهر کوچک غیرمنتظره‌ست اما سناتور برای یه خبرنگار کنجکاو، داستان واقعی مردی که لیبرتی والانس رو از پا دراورد رو بازگو می‌كنه...
هنگامی که سناتور رنسوم استودارد برای مراسم تشییع جنازه تام دونیفون به خانه شینبون بازگشت ، ماجرای همه اینها را برای سردبیر روزنامه محلی بازگو کرد. او سالها پیش به شهر آمده بود ، وكیل حرفه ای. روبیان محلی ، لیبرتی والانس ، صحنه را سر راه خود دزدید و استودارد به جز چند کتاب حقوقی ، چیزی به نام خود باقی نگذاشت. او در آشپزخانه در رستوران اریکسون کار پیدا می کند و در آنجا با همسر آینده اش ، هالی آشنا می شود. این سرزمین برای کشورداری رقابت می کند و استودارد به عنوان نماینده ای برای والانس انتخاب می شود که به وحشت در شهر ادامه می دهد
یک سناتور برای تشییع جنازه یک دوست قدیمی به یکی از شهرهای غربی باز می گردد و داستان ریشه های خود را تعریف می کند...
سناتوری که به خاطر کشتن قانون شکنی بدنام به شهرت رسیده بود، برای مراسم تدفین دوست قدیمی خود باز میگردد تا حقیقت را درباره مرگ او بگوید و ...
سناتوری که با کشتن یک خلافکار به شهرت رسیده به مراسم ختم دوستش بازمیگردد تا نیت حقیقی خود از عملش را بازگو کند.

جهت دانلود فیلم The Man Who Shot Liberty Valance 1962 (مردی که لیبرتی والانس را کشت) دوبله فارسی و با زیرنویس فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

یکی از آخرین تلاش های جان فورد نیز یکی از بهترین تلاش های اوست. با کنجکاوی، طرح مالی محدودی که پورتیج برای این تصویر داده شد، او را مجبور به استفاده از مجموعه‌های داخلی بیشتر، مناطق پیچیده‌تر (بدون دره شاخص) و به‌طور شگفت‌انگیز، چند صحنه صدا در خارج کرد. این به فیلم نگاهی کنجکاو و بدیع از یک وسترن تلویزیونی اواسط دهه 1960 می دهد، با این حال با بازیگران و محتوای فیلم به شدت "A". مردی که لیبرتی والانس را کشت به بررسی موضوعات قدرت در مقابل شورش می‌پردازد، و تمدن را بر «غرب قدیم» تار می‌کند. جیمز استوارت حاکمیت قانون و پیشرفت را به عنوان یک مشاور حقوقی جوان شرقی (در فلاش بک) خطاب می کند که به شهر غربی شینبون می آید تا با تحصیلات و مشروعیت افراد آشنا شود. او با تصویر بی‌نظمی و آشفتگی در فرد Freedom Valance، یک ترس‌ساز کاملاً متزلزل و عجول، که در اینجا به‌طور باورنکردنی توسط لی ماروین به تصویر کشیده شده است، تلاقی می‌کند. جان وین نقش شخصیت میانجی تام دونیفون را بازی می‌کند، یک شخصیت ناخوشایند، شدید و مستقیم، که از نوع bull@#t استفاده نمی‌کند که ارزش حاکمیت قانون را درک می‌کند، اما می‌داند که یک سلاح کاتالیزورترین و محکم‌ترین متقاعدکننده است. مدیر هارمونی، هر زمان که توانا به کار گرفته شود. دونیفون از نزدیک با شخصیت استوارت، رنس، آشنا می شود و در نهایت به رنس در انتقال درخواست به شینبون کمک می کند. من این استراتژی را پیشنهاد نمی‌کنم، جز اینکه بگویم که رنس به دلیل شیوه‌ای که او والانس را ارسال می‌کند، مؤثر می‌شود و در نتیجه تسلط سیاسی او را قابل تصور می‌سازد. او باورنکردنی "مردی است که به Freedom Valance شلیک کرد". او باید با واقعیت پشت افسانه تبلیغ شده زندگی کند. نمایشگاه هایی که در این تصویر وجود دارد لذت بخش است. اینجا همه در اوج هستند. لی ماروین باید اسکار می گرفت. به خاطر جهنم، همه آنها باید داشته باشند. ادموند اوبراین و جان کارادین، یکی از قطعات اصلی پاساژ، هر چند که ممکن است، یک تکه برتر بودند. به نظر می‌رسید که هر دو مطمئن بودند، امیدوارم نه به اشتباه، که در حال اجرای بازیگری نور گاز هستند. ورا مایلز شعله قدیمی را در یک مثلث رقابتی بین رنس و تام بازی می‌کند، و او در اینجا به درستی جسارت، حساس و جذاب است. Her Hallie ادامه مجازی لوری از فیلم The Searchers است. وسترن باورنکردنی، ساخته شده در اطراف.

کسی که آزادی والانس را شلیک کرد، یک وسترن غافلگیرکننده است، پیچیده دیگر از عملاً هر وسترن باقی مانده در آنجا. فیلم جذاب و گیرا و در عین حال دنج است. مردی که لیبرتی والانس را کشت از مزرعه‌داران مزاحم استرس‌زا با صحبت‌های شدید و اسلحه‌های گرمشان دوری می‌کند، بلکه تصمیم می‌گیرد توجه خود را به تحقیقات مهم مربوط به تمدن و مدرن‌سازی معطوف کند. ما به بررسی وجود شخصیت‌های مشترکی مانند زوج سوئدی که مدعی غذاخوری اصلی در اطراف هستند، یا تصحیح کننده مقاله کوچک می‌پردازیم. دو لید به طرز خیره کننده ای بازی می شوند و فیلمبرداری بسیار متضاد عالی است. در هر صورت، مردی که لیبرتی والانس را کشت با توجه به اتمام آن، فیلم بدی است. 20 دقیقه اخیر فیلم ممکن است در نگاه اول بی‌معنی و غیرضروری به نظر برسد، و ما ترجیح می‌دهیم فیلم درست پس از کشتن آزادی و افسانه‌های ما به سمت افق دور، فیلم تمام شود. این پایان به طور جدی تحقق خواهد یافت، با این حال جان پورتیج این تحقق را انکار می کند. او به طور کامل موضوعات را در کمال خود مرتب می کند. مدرنیزاسیون و تمدن بر قدرت حیوانات پیروز شده است. تام به یک افسانه خیرخواهانه تبدیل می‌شود که می‌فهمد روش‌شناسی‌هایش به تدریج به یک موقعیت نادرست زمانی تبدیل می‌شوند و مرگ لیبرتی دوره تمدن و قانون و نظم را اعلام می‌کند. او تصمیم می‌گیرد به Payoff کمک کند، اما این کار را بی سر و صدا به عنوان یک تظاهرات خودسازش‌جو انجام می‌دهد. او بانوی جوان را از دست می دهد، و فرض بر این است که او شخصیتی منزوی و دلسرد را به او منتقل می کند. تظاهرات او باید آرام باشد، به این دلیل که شخصی که (به نظر می رسد) آزادی را می کشد، خدایی می شود و به تعهد رهبری تمدن جدید وادار می شود. تام به یاد می آورد که او به عنوان پیشگامی بدبخت است، با این حال بهبودی برای چنین کاری ایده آل است، بنابراین او کاری را که انجام می دهد انجام می دهد. در هر صورت، با در نظر گرفتن همه چیز، فکر می کنم فیلم در یک نکته خوش بینانه به پایان می رسد. با انجام پیشرفت های باورنکردنی برای دامنه، در حال حاضر Payment عضو کنگره باید در آنجا استعفا دهد. من فکر می‌کنم پاساژ به این موضوع اشاره می‌کند که پی‌اف، با انجام چنین دستاوردهای عظیمی برای ایالت خود، نیازی به کمک سیاسی به‌عنوان «مردی که ارزش آزادی را کشت» ندارد. فکر می‌کنم او در حال حاضر به شین‌بون استعفا می‌دهد و درباره یک افسانه خیرخواه و خارق‌العاده، مرد واقعی‌ای که ولانس آزادی را کشت.

مردی که لیبرتی والانس را کشت منحصراً یکی از بهترین وسترن‌های تاریخ نیست، اما علاوه بر این یکی از بهترین فیلم‌های سینمایی آمریکایی است که تاکنون ساخته شده است.

این وسترن نمونه جان پاساژ به دلیل ارائه منحصربه‌فردش مورد قضاوت اشتباه قرار گرفته است. صادقانه بگویم، من همیشه نتوانسته ام آن را مرتب کنم. شما جیمی استوارت، جان وین و لی ماروین را دارید که همگی در یک فیلم پر از تصاویر فوق‌العاده توسط همه علاقه‌مندان، نمایشگاه‌های سرسختی برگزار می‌کنند. یک وسترن باتجربه که داستانی سرراست و ضروری از موقعیت‌هایی را بازگو می‌کند که شامل پیشنهاد برای ایالت کلرادو می‌شود (اصولاً فکر می‌کنم کلرادو آن - جریان لیمبو استریم یا "رودخانه پیکت وایر" در جنوب شرقی کلرادو واقع شده است) و در مورد وجود در غرب آمریکای قدیمی بخش پایانی 100 سال نوزدهم این یک زمان رام نشدنی و وحشی بود و حتی برای ناخوشایندترین و افراطی ترین افراد روزگارشان به طور مداوم یک زندگی سخت بود.

در پایان. The One Who Shot Freedom Valance با فیلمبرداری بسیار متضادش به ما چیزی را می دهد که بیشتر از یک فیلم نیاز داریم، یعنی درگیر شدن. مردی که لیبرتی والانس را کشت این کار را از صحنه اصلی تا آخرین لبه انجام می دهد. مسیر فورد در چیزی که ممکن است آخرین تولید فیلم باورنکردنی او باشد، فوق‌العاده است.

مردی که آزادی والانس را شلیک کرد، با بهترین وسترن‌های ساخته شده جایگاهی مستقیم دارد. نخبه ترین، شبیه به Red Stream، My Dear Clementine، Shane، High Early After، The Searchers، The Westerner، Rio Bravo، مدت ها پیش در غرب، Unforgiven، Stagecoach و Winchester '73. بیایید به یاد بیاوریم که مجموعه سه تایی پست آپاچی، او توری زرد و ریو گرانده، جان پورتیج جان وین را به یاد بیاوریم.

در طول سال‌ها تعداد کمی از رهبران به اندازه جان پاساژ راویان مؤثری بوده‌اند. بوده. پورتیج می‌توانست با شیوه‌ی استثنایی خود برای برخورد با فیلمسازی، توجه جمعیت را جلب کند. در آن زمان، هیچ رئیسی نتوانسته است اسکار بیشتری کسب کند، پورتیج که چهار جایزه تکان دهنده، به اضافه دو جایزه اضافی برای روایت خود در جنگ جهانی دوم، نیمه راه، داشت. به طرز تکان دهنده ای هیچ کدام برای وسترن به او داده نشد. مهم نیست. جان پورتیج وسترن را در زندگی مادام‌العمری که تقریباً 60 سال به‌عنوان رئیس سپری کرد و با فیلم‌های آرام شروع کرد، به پایان رساند. چه زندگی است.

از رئیس برجسته، اورسون ولز، یک بار پرسیده شد که سه رهبر محبوب او چه کسانی بودند. او پاسخ داد: جان پاساژ، جان پورتیج و جان پورتیج.

امسال سال مناسبی برای ظهور این داستان بود. شما دو نابغه آماده دارید (جیمز استوارت و جان وین)، که مردمی هستند، که به نوعی در طرفین معکوس خطوط اجتماعی و سیاسی آن زمان قرار دارند. شما مشاور حقوقی آموزش دیده مدرسه را دارید، از شهر بزرگ، که با کتاب‌های مقررات خود، پیمنت استودارد (استوارت)، و گاو پوک ریشه‌دار، با مزرعه اسب‌ها مبارزه می‌کند، که درگیری‌های خود را با دست گره کرده و اسلحه گرم انجام می‌دهد. تام دونیفون (وین). استوارت تعداد کمی از فیلم‌ها را ساخت، نزدیک به این زمان، زمانی که فیلم در روز جاری (۱۹۱۰ به دلیل این داستان) اکران می‌شود و از او می‌خواهد گذشته‌اش را بازگو کند (در فلش بک). داستان F. B. I. (1959)، داستانی است که زنگی را به صدا در می آورد. این چیزی بود که افراد بعداً در زندگی‌اش از او به یاد آوردند که او در به تصویر کشیدن و بازگویی یک داستان بسیار عالی بود. این چیزی بود که او در مورد جانی کارسون یا چیزی شبیه به آن مشخص می کرد. به هر حال، شما به این داستان بازگشته‌اید، که ما را در مورد وجود پی‌اف، همسر آینده تام و رنسوم، هالی استودارد (ورا مایلز) روشن می‌کند. علاوه بر این، بخش مهم دیگری از طرح داستان را نیز در بر می گیرد، در مورد اینکه چه کسی فیلم Freedom Valance (لی ماروین) را گرفته است.

حدس بزنید چه کسی مردی که لیبرتی والانس را کشت جان وین را هماهنگ می کند؟ جان پورتیج. یک بار دیگر، درست است، این دو نفر برای یک طراحی در داستان، با فعالیت زیاد، با نمایشگاه های افسانه ای توسط بازیگران دور هم جمع می شوند. این یک وسترن است که در یک منطقه گرد هم بیشتر متمرکز شده است و یک جامعه فروتن است. واقعاً وسعت های بی حد و حصری را که در فضای باز یافت می شود، برجسته نمی کند، که در اکثر فیلم های او جزء اصلی پاساژ است. در هر صورت، این مانع نمی‌شود که پورتیج با استفاده از خطوط مستقیم سازه‌ها، ورودی‌ها یا پنجره‌ها، با فوکوس کامل شخصیت‌ها، برای نشان دادن برتری، قدرت، کاستی یا تشدید، عکس‌های ترکیبی و فوق‌العاده‌ای به ما ندهد. از آنها. مردی که لیبرتی والانس را کشت قدرتی دارد که انتظار می رود فیلم را به قطعه ای که هست تبدیل کند. نیازی به استفاده از دسترسی باز ندارد. نمایشگاه ها و اطمینان شخصیت ها، باعث می شود تا ببینید در پایان فیلم چه اتفاقی می افتد. به همین ترتیب، نقطه‌ای بود که فیلم با کنتراست بالا سال‌های غروب خود را آغاز می‌کرد. استفاده از فیلم‌های بسیار متضاد در طول دهه 1960 معمولاً برای فیلم‌هایی با پلان کم یا فیلم‌هایی که توسط کارشناسان ساخته می‌شد، استفاده می‌شد، متخصصانی که تجربه داشتند در هر صورت جادوگری را به وضوح درخشش دهند. این یکی هیچ استثنایی نیست

بخشی از فیلم وسترن من. این با در نظر گرفتن همه چیز اساساً یک فیلم واقعاً دلپذیر از Passage بود. وین، استوارت و مایلز چنین نمایشگاه های باورنکردنی برگزار می کنند. داستان قوی و با این حال خوب است. چند پوشش باز تا حد زیادی وجود دارد اما به طور کلی فقط عالی است.

کارگردانی خوب است، بازگشت به کنتراست بالا و داشتن آن در صفحه عریض را دوست دارد. این به آن انرژی متفاوت در مقابل تنوع می دهد و مطمئناً باعث می شود که احساس چاشنی بیشتری داشته باشد. همانطور که داده‌های تصادفی را خواندم، به دلیل پایین نگه داشتن هزینه‌ها بود، برای این وضعیت فکر می‌کنم فقط به این موضوع کمک کرد، به‌ویژه با سن روشن هنرمندان. تغییر ممکن است از یک یا دو نشانگر برتر استفاده کرده باشد، زمانی که به طور ناگهانی دور می زنیم، احساس از دست دادن یک عکس ساده از یک صحنه یا شهر است که به شما فضایی برای نفس کشیدن در بین پرش های زمانی می دهد. در هر صورت، جزئی بود.

داستان چند نزاع فوق‌العاده هم از نظر اخلاقی و هم از نظر اخلاقی ارائه می‌کند. زمان در حال تغییر است و شخصیت وین دقیقاً معکوس استوارت است. با این حال، داستان نشان می دهد که همه چیز در نهایت نمی تواند بسیار متضاد باشد. با توجه به پایان باز نسبت به دونیفون، من مطمئن نیستم که در مورد آن چه احساسی داشته باشم، حدس من این است که دردناک بود. با توجه به این واقعیت که در نهایت به او مربوط نمی شد، نتیجه گیری در مورد آن اساسی نبود. جهش زمانی و تضاد سنی به سادگی خوب بود، آنها هر چه می توانستند تلاش کردند، اما به طور استثنایی متقاعد کننده نبود. با این حال خیلی سریع با آن خو گرفتم.

در مقایسه با The Searchers، مردی که لیبرتی والانس را کشت آن را تا حدودی جدی‌تر بازی می‌کند. در کنار چند دقیقه، رفتار خطرناک کمتری وجود دارد و موسیقی به شدت محدود می شود. شخصیت ها نیز به همین ترتیب بسیار واقعی تر هستند. مارشال ممکن است از بسته نرم افزاری باشد، اما همین. هنوز شخصیت‌های مهم و قابل تشخیص Passage شما در اینجا هستند. همچنین، دوباره تنوع و زندگی ای که برای فیلم ارائه می کنند، از آنچه تاکنون دیده ام، علامت تجاری پرتیج است.

وین و استوارت قهرمان ترین سرگرمی های اینجا هستند. در حالی که استوارت شخصیت خود را مبهم‌تر و متفکرانه‌تر ارائه می‌کند، وین یک نمایش خارق‌العاده ارائه می‌دهد و واقعاً تا پایان آن پیش می‌رود.

ماروین به خوبی زندگی پست بنیادین را به خوبی بازی کرد، اما به عنوان شخصی او را به عنوان یکی از بدخواهان آسیب پذیرتر با فقدان ابعاد می دید. علاوه بر این، لباس او خیلی ترسناک یا چیز دیگری نبود و رفقای او یکی یا دیگری نبود. به نظر می‌رسید که این یک قطعه شبیه به یک شکارچی است.

یک بار دیگر در 2 ساعت، در یک نقطه احساس می‌شود که 2 ساعت است و به‌ویژه صحنه سیاسی زمان می‌برد. به هر حال، صادقانه بگویم که من واقعاً با آن مخالف نبودم، زیرا یک چیز خوشایند در مورد مردی که لیبرتی والانس را کشت وجود داشت، چیزی موافق. سرعت حرکت بسیار شل است. به طور کلی در آن یک تن خوشحال است.

نماینده کنگره، Payoff Stoddard بار دیگر برای مراسم یادبود دوستش به Shinbone می رود. در هر صورت، وقتی مطبوعات محله متوجه می‌شوند که یک شخصیت سیاسی مهم سفر طولانی را صرفاً برای رفتن به مراسم یادبود یک «دوست» انجام داده است، انتظار دارند که عنصر دیگری غیر از آنچه که به نظر می‌رسد در دیدار استودارد از شین‌بون وجود داشته باشد. اطرافیان کاملاً برای شنیدن داستان استوارد آماده نشده اند و در نهایت استدارد تسلیم می شود و اهداف خود را از بازگشت به Shinbone می فهمد. یک فیلم پیام؛ Payoff Stoddard (جیمز استوارت) یک مشاور حقوقی است که معلوم می شود در حالی که از Shinbone می گذرد توسط Freedom Valance (لی ماروین) و بسته اش ناپدید شده است. او در ابتدا خواستار دستگیری والانس می شود، اما وقتی متوجه می شود که کلانتر یک شکست خورده است که اساساً از سایه خود می ترسد، استودارد به سرعت می فهمد که باید با والانس کنار بیاید. استودارد توسط تام دونیفون (جان وین) شناخته می شود که به سخت شدن استودارد کمک می کند تا برای رویارویی اجتناب ناپذیر با والانس آماده شود. من می پذیرم که پیام مستقیم با حمایت از خود گره خورده است. علیرغم این واقعیت که، پیشرفت غیرمنتظره ای که فیلم Freedom Valance را در بر می گیرد، تعجب آور نبود که واقعاً برای من تفاوتی ایجاد نکرد، زیرا باز هم معتقدم هر چیزی که راه را برای این صحنه هموار می کند، دلیلی دارد. قبول دارم که دونیفون عموماً انتظار کشتن والانس را داشت. قبول دارم که دونیفون به استدارد آمادگی کافی را داد تا اطمینان حاصل کند که به سمت والانس پیش برود، با این حال او در نهایت متوجه شد که والانس برای استدارد بسیار سریع بوده است و به همین دلیل اطمینان حاصل کرد که برای کشتن والانس نزدیک است. من گمان می کنم که او نیز ممکن است این کار را برای کمک به گسترش شهرت استودارد و تأثیرگذاری بر حرفه سیاسی او انجام داده باشد. شیوه ای که شما مردی که لیبرتی والانس را کشت را می بینید، تماشاگر را تامل زیادی می کند و از نظر مثبت بسیار فریبنده است. روشی که ما به همین ترتیب متوجه نمی‌شویم چگونه دونیفون با لگد به سطل لگد می‌زند، به معما اضافه می‌کند. جیمز استوارت به طور کلی واقعاً قابل اعتماد است، با این حال من احساس کردم که او در بخشی از صحنه‌هایش بیش از حد بازی کرده است (مخصوصاً در ابتدای فیلم). برخی از انتقال گفتمان جان وین احتمالاً احساسی به نظر می رسید، با این حال من بخشی از این مبادله را آشفته و مضحک می دانستم. من به همین ترتیب اگر شانسی نداشتم که تمرکز بیشتری روی Freedom Valance و موقعیت او وجود داشته باشد، آن را ترجیح می‌دادم - آن‌ها به اندازه‌ای که من ترجیح می‌دادم از صفحه نمایش استفاده نمی‌کردند. به عنوان یادداشت جانبی، من فکر می‌کردم که لی ماروین در نقش Freedom Valance فوق‌العاده است.

TMWSLV فیلمی است که در حال جذب و در نهایت به طور استثنایی برخی از مسائل بسیار جزئی را جبران می‌کند. این فیلمی است که در واقع آنها را وادار به فکر کردن حتی پس از اتمام مراحل ساخت تیتراژ کرد.

وسترن که وسترن نیست؟ شاید این بحث دوگانه باشد. با این حال، می‌توان گفت که «کسی که آزادی والانس را شلیک کرد» تمام ویژگی‌های نمونه وسترن آمریکایی را دارد، با این حال با چند تغییر.

در حالی که جان وین و رئیس جان پاساژ برای مردی که لیبرتی والانس را کشت بزرگ همکاری می‌کردند. اکثریت وسترن‌های مهم، با پرتاب کردن جیمی استوارت با ترکیب کلی در «Freedom Valance» دستور العمل مرسوم وسترن را مختل کرد. به جای اینکه یک وین شدید، هر چند محترم، با یک شرور غیرمتمدن برای افتخار، زندگی و دست دختر مبارزه کند، چیزی منحصر به فرد داریم. تام دونیفان (وین) افراطی، هر چند قابل احترام، برای اینکه مطمئن باشد با هودفرد فریدوم والانس (لی ماروین) مبارزه می کند و داعش به دنبال هالی جذاب (ورا مایلز) است. با وجود این، استوارت سهام را تحریک می کند. یک مشاور حقوقی لاغر لاغر، پیمنت استودارد، در حین دزدی مرحله ای در ابتدای داستان، تقریباً توسط یک والانس محجبه به زمین کوبیده می شود. رنس از اینکه همه، از جمله تام، می‌گویند که سلاح قوی‌تر از قانون در این منطقه وحشی است، شوکه شده است.

این جلسه اصلی صفحه نمایش وین و استوارت است و علم فوق‌العاده است. (به نظر می رسد بسیار مناسب است که آنها آخرین بار در آخرین فیلم وین، "تیرانداز" گرد هم آمدند.) به طرز تکان دهنده ای، رنس فرهیخته و ساده لوح و در عین حال افراطی در عمق وجود، همتای تام افراطی و مطمئن است. (در واقع، فیلم فقط برای دیدن جوراب استوارت وین در فک شایستگی اجاره را دارد!) در چهارگوش عجیب و غریب، هالی شعله پیر زن افراطی است، هر چند در اعماق آن ضعیف باشد. والانس خطر وحشتناکی برای هر چیزی است که منصفانه است یا بیشتر. رنس یک افسانه واقعی است، به نوعی غیر غربی. و تام خواهر و برادر بزرگتر سرسخت و اخلاقی و در عین حال کمتر خوشبین است. تام که یک رقیب با رنس برای عشق هالی است، حداقل یکی دو بار با دست و اسلحه، رنس را نجات می‌دهد، اما نمی‌تواند در برابر میل به تقویت مناطق قدرت برای او و ترجیح دادن او مقاومت کند. هر مردی در یکی از بهترین بازی‌های خود نقش آفرینی می‌کند.

فورد به‌علاوه در دوران اوج خود است. موضوعات رای دادن، ساکنین قابل اعتماد بودن، حاکمیت قانون، و اختلاط کارگران از هر گرایش جنسی و نژادی در ترکیب جامعه مانند چکشی که رنس با آن می کوبد تا به دست بیاورد، بر سر بینندگان کوبیده می شود. درخواست در هنگام تصمیم گیری سیاسی برای نمایندگان منطقه ای. در هر صورت، آثار فیلم و تمرکز فورد به دلیل کار محکم مهاجران آلمانی خوشحال پیتر و نورا اریکسون (جان کوالن و ژانت نولان)، پومپی، همراه تاریک قابل اعتماد تام (وودی استپ) و چند مکزیکی که همگی تلاش می کنند، ساخته شده است. برای یادگیری زبان انگلیسی و تبدیل شدن به ساکنین مفید. با این حال، یک شکاک می تواند آن را «آقای» بنامد. اسمیت به واشنگتن می رود و آزادی والانس را می کشد.'

من بدبین نیستم. مردی که لیبرتی والانس را کشت از آنجایی کار می‌کند که چند عرف غربی را می‌شکند، در حالی که وین و استوارت را با شخصیت‌های معمولی‌شان در صفحه نمایش مطابقت می‌دهد. بازیگران خوب هستند، اندی دیوین در نقش مارشال بیهوده و دنور پیل به عنوان یکی از همراهان بداخلاق والانس. فیلمبرداری و سرعت فیلم، همانطور که در یک عکس پاساژ انتظار می رود، فوق العاده است و تماشاگر فیلم را با تمایل کامل کامل می کند. صرف نظر از اینکه یکی از طرفداران اصلی وسترن است، این فیلمی است که باید تماشا کرد و به همه خانواده منتقل کرد.

بسیاری از فیلم‌های وسترن-- ممکن است جرأت کنم بیشتر بگویم-- فیلم‌های وسترن با بیان مقایسه‌ای سازگار می‌شوند: عدالت در حومه، بزرگ در برابر شیطان، گاوبازی‌ها در مقابل محلی‌ها، شخصیت‌هایی با درشتی/خطاوت که انتظار می‌رود در زمان‌های سخت‌تر از پسشان برآیند، و غیره. به پیش. "مردی که به آزادی والنس شلیک کرد" رئیس جان فورد همه اینها را دارد - علاوه بر پیامی شگفت‌انگیز (عملاً سرکش) در رابطه با "رام کردن غرب". شامل هدایای بازیگری مانند جان وین، جیمز استوارت، ورا مایلز، و لی ماروین می‌شوید تا خاطرات همه‌جانبه را کلاسیک بسازید.

برای یک طرح کلی بسیار اساسی، «لیبرتی والنس» داستان Payoff Stoddard را بازگو می‌کند ( استوارت)، مرد قانونی که امیدوار است زونا خود را در شهر کوچک شین‌بون متعادل کند. حتی قبل از اینکه تا آنجایی که ممکن است برسد، توسط گروهی از راهزنان که توسط Freedom Valence (ماروین) رانده شده بودند، چشمانش را کور کرده و به شدت مورد ضرب و شتم قرار می دهد. رنس که توسط تام دونیفان (وین) محافظت می‌شود و هالی (مایلز) به آن توجه می‌کند، یک نوع عدالت جایگزین - آموزش آمیخته با حاکمیت قانون - را به شین‌بون می‌آورد که تفاوت مستقیمی با رویکرد دونیفان «اول شلیک کنید و بعداً ژست‌گیری کنید» دارد. بدیهی است که درگیری استودارد/والنس اجتناب ناپذیر است و نتیجه خیره کننده آن نتیجه فیلم را تعیین می کند.

نشانه مردی که لیبرتی والانس را کشت روشی است که پاساژ - و محققین جیمز وارنر بلا و ویلیس گلدبک - به طرز ماهرانه ای متمایز می کنند. احساس محتاطانه برابری استودارد با ماچیسموی دونیفان. برای کل فیلم، این دو معیار دائماً در تضاد هستند و هر دو پیروزی/ کمبودهای خود را دارند. این یک پایان شگفت‌آور قابل‌تأثیر ایجاد می‌کند که در آن ناظران متوجه می‌شوند که این دو سبک برای "رام کردن" مرز غربی لازم است.

"Liberty Valence" نیز از چند حرکت واقعی به سمت زندگی استفاده می‌کند. برای فیلم های اواسط دهه 1960 (و به ویژه وسترن) عادی نیست. این شامل یک "مقدمه" گسترده است، که به صورت افراطی اکثریت قریب به اتفاق مواد اره را به عنوان یک "فلش بک" طولانی قبل از بازگشت به زمان حال در آخرین دقایق ارائه می دهد. پایان کتاب فوق العاده در نقطه‌ای دیگر، تهیه‌کنندگان عمداً با نشان دادن یک «حقیقت» روی صفحه که اساساً حقیقت نیست، جمعیت را شیرین‌کاری می‌کنند. اینکه چگونه حقیقت ماجرا در نهایت فاش می شود یک نقطه عطف در ثانیه است - شاید نقطه اوج فیلم. برای یک نوع و یک بازه زمانی که تا آنجا که استراتژی‌های روایت واقعاً مستقیم بودند، این باعث می‌شود «لیبرتی والنس» در میان همتایان خود متمایز شود.

البته، نمی‌توان تطابق دوک را به یاد آورد. وین و جیمی استوارت روی پرده - ظاهراً دو تن از بهترین سرگرمی‌کنندگانی هستند که در هر مقطعی این تبادل را انجام می‌دهند. کنار هم قرار گرفتن این شخصیت‌ها و صحنه‌هایشان در کنار هم، کاملاً با قدرت تلف می‌شود. مایلز متخصص اصلی است، در حالی که احتمالاً نمی‌توان زندگی پست‌تر از ماروین را پیدا کرد. همچنین باید به ادموند اوبراین که ناظر مقاله‌اش داتون پیبادی جواهری دست‌کم‌گرفته شده است، سخنی خارق‌العاده ارائه داد. والنس» ستاره‌های 10/10 کامل به این دلیل است که چند بار طنز جان فورد برای بخش‌های دوست‌داشتنی یا خاص من (به‌طور شگفت‌آوری به سختی) که به نظر وسترن بی‌تفاوت‌تری به نظر می‌رسد، بسیار عجیب و غریب بود. با این حال، به طور کلی، این یکی از فیلم‌های وسترن شماره یک من است که در آن از سطح کلاس بالاتر می‌رود در حالی که هنوز در بخش‌های اساسی آن تثبیت شده است.

چه کسی به Freedom Valance شلیک کرد؟ کسی که همه دیدند پیمنت استودارد بود، اما پرتابه ای که او را از بین برد، کاملاً توسط تام دونیفون شلیک شد. Emancipate یک وکیل ساحل شرقی بود که "نمی‌توانست کلاهک را از سرش شلیک کند" در حالی که دانیفون به‌طور مناسبی به‌عنوان سرسخت‌ترین مرد در جنوب خط پیکت به تصویر کشیده می‌شد. زمانی که Payoff برای رویارویی با والانس ترک کرد، می‌دانست که پتانسیل موفقیت در درگیری با اسلحه را ندارد، اما این کار را انجام داده است، زیرا هیچ شخص دیگری این کار را نمی‌کند. تام دونیفون دوباره به همان اندازه عالی بود یا به طرز تکان دهنده‌ای بهتر از والانس بود و نقاط قوتی برای او وجود داشت که ممکن بود بوشواکر را بکشد. در هر صورت او این کار را نکرد. او فقط لیبرتی را کشت که از تاریکی دیده نمی شد تا جان رانسوم را به خاطر هالی نجات دهد. او متوجه شد که Payment Stoddard افسانه ای بود که غرب شایسته آن بود، اما در این مرحله آن چیزی نبود که آنها به آن نیاز داشتند. در صورتی که طبیعی به نظر برسد، در پرتو این واقعیت است که وجود دارد؛ به طور مثبت نزدیکی محسوسی بین شوالیه کسل کننده و کسی که به آزادی والانس شلیک کرد وجود دارد.

جان وین و جیمی استوارت در سنین مختلف سال‌های 53 و 52 بسیار چاشنی‌تر از شخصیت‌هایی بودند که بازی می‌کردند. با کمک نور و لوازم آرایشی مناسب به ندرت قابل تشخیص است. به خصوص با سرگرمی های نوع خود. شخصیت های استوارت بی ادعا، صمیمانه و وین سنگدل، تفاوت فاحشی با یکدیگر ایجاد می کنند، در عین حال آنها همدیگر را بی عیب و نقص تحسین می کنند. شخصیت‌ها احساس می‌کنند که برای این دو سرگرمی ساخته شده‌اند و فقط برای این دو سرگرمی ساخته شده‌اند و ممکن است توسط هیچ سرگرم‌کننده دیگری بازی نشده باشند. و پس از آن مشخصاً لی ماروین در حال بازی Freedom Valance است. بیشتر سرگرمی‌کنندگان، به‌ویژه آنهایی که به‌خاطر مشاغل «مرد سخت» شناخته می‌شوند، بهترین حالت را دارند که سرزنش‌کننده بازی می‌کنند و هیچ مدل ترجیحی نسبت به این وجود ندارد. ماروین در نقش والانس بی رحم و تهدید کننده است و بدون وزن قابل توجهی، ارزش فیلم تا این حد از بین می رود. چند نمایشگاه با کیفیت از افراد مختلف از بازیگران مکمل نیز وجود دارد، به عنوان مثال، ورا مایلز (آخرین بخش مهم بازیگران ماندگار) در نقش تا حدی حاوی او، وودی استپ که هرگز فرصت یک نقش اصلی در یک تصویر با کیفیت را به دست نیاورد. با لی ون کلیف، استروتر مارتینز و اندی دیوین. با این حال، یکی از اعدام‌هایی که کاملاً نابخردانه بود، «عمومی» است که علیه فرستادن Payoff به عنوان نماینده شوخی می‌کند. متأسفانه، برای مثال، این یکی در تصاویر جان پورتیج کاملاً رایج است.

در طول فیلم‌شناسی او، معمولاً یک شخص یا گاهی اوقات یک صحنه این تصور را ایجاد می‌کند که کاملاً وحشتناک است. این چیزها خواه نازک یا هیجان انگیز یا کاملاً کودکانه، نوعی لمس پرتیج، با بی کفایتی خود از کیفیت عمومی می کاهد. در حال حاضر نباید جان پاساژ را یک رئیس بی‌رشد خطاب کرد، کارهای زیادی وجود دارد که او واقعاً در مردی که لیبرتی والانس را کشت درست انجام می‌دهد. مانند استفاده او از سایه‌ها، به‌ویژه در طول آخرین برخورد یا عکس‌های مسالمت‌آمیز که بسیار شبیه عکس گیاه خاردار گل رز در آخرین محل استراحت دونیفون است. پاساژ می داند که چگونه حس ایده آل را برای هر موقعیتی به ظریف ترین و حرفه ای ترین راه ایجاد کند. اورسن ولز یک بار به پرسشی در مورد رئیس شماره یک خود پاسخ داد: «... استادان قدیمی، که منظور من از آن است: جان فورد، جان پاساژ و جان فورد». پرتیج چهار بار اسکار بهترین رئیس را برد (از جمله یک بار که ولز را برای رزیدنت کین نابود کرد) بیش از سایر رئیس‌ها. علیرغم این واقعیت که او حتی برای مردی که لیبرتی والانس را کشت نامی برده نشد.

عکس علاوه بر این، دارای دیالوگ زیرکانه و زیرکانه است، یک امتیاز قوی و یک طرح گروهی انتخاب شده توسط موسسه گرنت از ادیت هد. این تصویر با شکوه اجرا شده است و مملو از ترحم، کنایه و یک سوال واقعی است. مردی که به Freedom Valance شلیک کرد چه کسی بود؟

صرف نظر از یک پیشنهاد قابل قبول و مقام بالا، من در فرصتی که به تماشای نشسته بودم گفتم که رزرو ندارم. من به هیچ وجه علاقه‌مند به جان وین نیستم و با موارد خاص، وسترن‌ها به‌عنوان یک نوع، ذهن خلاق من را مانند عکس‌های مختلف جذب نمی‌کنند. برای آنچه ارزشش را دارد خوب است، این تصویر به طور کامل از این نگرانی ها رها نشده است. تأثیری که وین با بازی چوبی‌اش ایجاد می‌کند، به‌ویژه در تضاد با همبازی‌هایش نیست، تا حدی توانایی نخبه‌ای است که توانایی‌هایی را برای انتقال فیلم نشان می‌دهد، و مقدار بیشتری از یک قطعه غیر استثنایی از یک معمای عظیم که معنادار است. فضایی را که برای آن ساخته شده است اشغال کند و به خاطر واقعیت آن تحسین شود. مواردی از صحنه‌هایی وجود دارد که با قدم زدن درگیر می‌شوند، و انجام کارهایی که باید و همچنین منتظر ماندن پس از اتمام آن‌ها بسیار طولانی است. من اینها را عیب‌های غم‌انگیزی می‌بینم، به‌ویژه که در تمام طول آن بسیار آشکار هستند.

اما این‌ها را کنار بگذارید، و در کمال تعجب، نمایش واضحی از «مردی که به Freedom Valance شلیک کرد» سرریز می‌شود. با تنوع و زندگی پرانرژی که نمی توان آن را کسل کرد. تک تک افراد گروه توانایی‌های بازیگری عظیمی را نشان می‌دهند، حتی با نگاهی منفرد یا بیانی، که این مولفه را به سطوح بی‌سابقه‌ای ارتقا می‌دهد. به نظر می‌رسد که جیمز استوارت زمان قابل توجهی را صرف به تصویر کشیدن مردان قانونی و امیدوار از عمق آن‌ها کرده است، و کار اصلی او یعنی رانس به‌طور بی‌نقصی در این شکل قرار می‌گیرد. خشونت محض لی ماروین به عنوان آزادی تهوع‌آور است، از موضعی شفقت‌آمیز، و به عنوان یک ناظر شاد. مارشال چرخان اندی دیوین، روزنامه‌نگار گچ گرفته ادموند اوبراین، جک ثابت و مطمئن وودی استرود در تمام معاملات، و هر بخش باقی‌مانده با استقبال هیجان‌انگیز و شخصیتی شگفت‌انگیز که مانند بارانی از فلاش‌ها است که عنصر را روشن می‌کند، تایید می‌شوند. ورا مایلز به هالی عاشق، گرما و بی عیب و نقصی شیرین، اما دردسرساز می بخشد که به طور قابل توجهی رضایت بخش است. وین چقدر خوش شانس بود که صفحه نمایش را به این بازیکنان منتقل کرد، که سطح و بازی کم رنگ او می توانست توسط سازمانی که آن را نگه می داشت بالا ببرد.

داستانی که این شخصیت ها دارند، که توسط بازیگران ارائه شده است، غنی و غنی است. نمونه در واقع، این یک منطقه غربی است که در یک منطقه نامشخص در این نقطه اتفاق می افتد که در آن قانون بیشتر با قدرت و اراده مشخص می شود تا کلمه. با این حال، بیش از آن، این روایتی از پیشرفت، پیشرفت و اعتماد است که در برابر منظره‌ای از وحشیگری احمقانه، عرف، و آرامش و غم و اندوه متمایز شده است. ما با نگاهی به این پیشرفت سخت قبلاً، در طول، و بعداً، که تا حدودی از طریق حضور شهر شین‌بون برجسته شده است، مورد توجه قرار گرفته‌ایم، اما به‌ویژه توسط افرادی که در آن پاکسازی شده‌اند نمونه‌ای از آن دیده می‌شود. علاوه بر این، با آن، "مردی که Freedom Valance را شلیک کرد" از مرزهای طبقه بندی فراتر می رود و جاودانه و عملاً افسانه ای می شود - کلمه ای که با توجه به طرح داستان بسیار مناسب به نظر می رسد. وحشیگری مختصری به اندازه جدی‌ترین افسانه‌های غربی متزلزل است، و حقیقتی پرشور به اندازه خانواده‌آمیزترین عکس‌هایی که استوارت با کاندید کاپرا ساخته است، وجود دارد، و ادغام این اجزا در یک فیلم به شیوه‌ای مؤثر و سودمند است که من تا به حال نداشتم. انتظار می رود، فراتر از انتظارات من است.

پیکربندی ایجاد فوق العاده است، درست مانند طرح لباس. فیلمبرداری بی عیب و نقص است، و همانطور که بدنامی جان فورد به عنوان رئیس بسیار می گوید، او ارزش خود را در اینجا نشان می دهد. تقریباً در همه موارد، «مردی که به Freedom Valance شلیک کرد» کاملاً دینامیت است، جذاب و متقاعدکننده است. به‌عنوان فردی که در کل انرژی زیادی را صرف کلاس نمی‌کند، ممکن است این موضوع را بدون پیشنهاد مهم کنار بگذارم، اما بسیار خوشحالم که به سمت آن هدایت شدم. عناوین معدودی هستند که کیفیت آنها به قدری بالاست که ایرادات یا ظرافت های برجسته نمی تواند آنها را واقعاً نگه دارد و حتی از افرادی که ممکن است لزوماً در هر موردی به آنها فکر نکنند، درخواست تماشا می کنند. من قبول دارم که این یکی از آن عناوین است. با یادآوری شرارت و برخی گفتمان‌های متعصبانه، به عنوان توصیه‌های رضایت‌بخش، «مردی که آزادی والانس را شلیک کرد» برای یک اثر سینمایی که 60 سال پس از آن واقعه همچنان پابرجاست، نقطه قوت است. فرصت شگفت انگیز تماشای این را از دست ندهید.

"این غرب است، قربان. زمانی که افسانه به حقیقت تبدیل می شود، افسانه را چاپ کنید."

مردی که آزادی والانس را شلیک کرد، فیلمی است که امروز عمیقاً مورد علاقه کارشناسان و مردم است. علیرغم اینکه در سال 1962 تحویل داده شد با هیجان مشابهی مواجه نشد. جالب است که امروزه این یکی از شناخته شده ترین فیلم های جان فورد در کنار جستجوگران و Stagecoach است. حتی بسیاری بر این باورند که این کار بزرگ فورد و کامل‌ترین تصویر کلاس غربی و پیشرفتی است که به سمت آن می‌رفت. برجسته ترین جذابیت فیلم این بود که جیمز استوارت و جان وین را به شکل جالبی در کنار هم نشان می داد. وین به طور کلی بهترین مسئولیت های خود را تحت عنوان فورد انجام داد، اما استوارت ستاره واقعی بود و مدتی در سطح حرفه خود بود. من در آن زمان تماشای این دو را با همدیگر پذیرفتم، زیرا قطعاً به همین دلیل مشتاق یافتن این نمونه بودم. فیلم به وضوح فیلمبرداری شد، که من می پذیرم که ارتباط زیادی با نحوه ایفای نقش شخصیت هایی داشت که وین و استوارت 30 سال جوان تر از سن واقعی خود بازی می کردند، علیرغم این واقعیت که به همین ترتیب کیفیتی نوستالژیک به فیلم می بخشید. آی تی. هیجانی که مخصوصاً برای مردی که لیبرتی والانس را کشت کار می کند زیرا از طریق این کاراکتر ما شاهد تغییر نیرو و عناصر از شخصیت مرسوم خش خش گاو ماچو هستیم که با روش اسلحه گرم زندگی می کند به شخصیت ماهر و آموزش دیده ای که اعتماد به نفس دارد. در حقوق صاحبان سهام و مقررات. به همین ترتیب دارای مناطق قدرتی برای تمایل است، اما اساساً غربی است که در آن تعادل قدرت از یک ایده آل شروع می شود و سپس به ایده آل بعدی می رود. ترکیب کنتراست بالا نیز به پورتیج اجازه می‌دهد تا کاراکترها و رابطه‌شان را به صفر برساند و یک تمرکز شخصیتی پر زحمت را نیز منتقل کند.

فیلم با نماینده کنگره پیمنت استدارد (جیمز استوارت) شروع می‌شود که در ایستگاه قطار یک شهر کوچک همسایه‌ای همراه با هالی دیگرش (ورا مایلز) ظاهر می‌شود. در اینجا هالی دوران کودکی را تجربه کرد و دقیقاً 25 سال زودتر با Payoff آشنا شد. در نقطه ای که ستون نویس نزدیک از نماینده کنگره می پرسد که شما در اطراف چه می کنید، او مشخص می کند که آنها برای مراسم خاکسپاری یک همراه محبوب به نام تام از منطقه بازدید می کنند. به نظر می‌رسد هیچ‌کس هویت تام را بررسی نمی‌کند، به‌علاوه شریک مزرعه‌اش، پومپی (وودی استپد) که در نزدیکی تابوت در غم مرگ دوستش است. این روزنامه‌نگار که می‌خواهد بداند چرا مرگ این مرد عجیب برای آنها بسیار مهم است، درخواست توضیح می‌دهد. بنابراین فلاش بک زمانی شروع می شود که Payment داستان نحوه ملاقات آنها را به تصویر می کشد. او در آن زمان یک مشاور حقوقی تازه فارغ التحصیل بود که از شرق به دنبال درهای باز بهتر ظاهر می شد. به محض ظاهر شدن، کالسکه او توسط یک کلاهبردار به نام Freedom Valance (لی ماروین) غارت شد و او به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفت. تام دونیفون (جان وین) روی جسد غافل او دوید و او را به یک کافه خانوادگی نزدیک که هالی در آن کار می کرد برد. هنگامی که او بهبود یافت، پیاف باید اتهامات خود را علیه آزادی فشار دهد، اما او قبل از مدتی متوجه می شود که این وضعیت در غرب نیست. او با نداشتن گزینه ای برای استفاده از تماس خود در اینجا، کمک خود را در غذاخوری ارائه می دهد و علاوه بر این شروع به تدریس به هالی و چند کشاورز اطراف می کند. در همین حال، والانس همچنان در اطراف است و هر جا که می‌رود باعث خرابکاری می‌شود، و پیمنت هیچ روش جایگزینی برای متوقف کردن او نمی‌بیند، به جز مقابله با او بدون توجه به عدم تسلط او در اسلحه.

من یک علاقه مندان غول پیکر از نوع غربی و دارای الزامات انحصاری برای این اثر هنری بود، اما من از آن ناامید شدم. به نظرم آهنگ‌سازی آهسته بود و نحوه فیلم‌برداری فیلم روی صحنه‌های صوتی در استودیو چیزی را که برای کلاس ارزش بیشتری قائل بودم حذف کرد: منطقه دوست‌داشتنی و بزرگ. مردی که لیبرتی والانس را کشت بیشتر در فضاهای محصور شده فیلمبرداری می‌شود و شخصیت‌ها اضافه نمی‌شوند، و علیرغم این واقعیت که جان وین و جیمز استوارت هر دو فوق‌العاده بودند، هرگز احساس نکردم که شخصیت‌های آن‌ها به طور عادی رشد کرده‌اند. پیشرفت هایی که آنها از سر می گذرانند فقط برای رفع نیاز داستانی بود که تغییر استانداردهای ما در جهان غرب را آشکار می کرد. واقعیت ها به طور قابل ملاحظه ای طاقت فرساتر از افسانه ها هستند و من دقیقاً از این طریق به مردی که لیبرتی والانس را کشت نگاه کردم. زندگی پست در مردی که لیبرتی والانس را کشت به هیچ وجه تهدید کننده نبود و او اساساً مانند یک تندرو سلطه گر بزرگسال عمل می کرد، بنابراین فشار در آنجا نیز وجود نداشت. چرخش های داستان نیز نسبتاً غافلگیرکننده نبودند، بنابراین آخرین نوبت نتوانست به من کمک کند. شیوه ای که وین و استوارت باید چنین شخصیت های جوانی را بازی کنند نیز یک وقفه بود. به طور کلی دلیل این را می‌دانم که چرا به مردی که لیبرتی والانس را کشت به عنوان یک اثر هنری نگاه می‌شود، اما حاضر نبودم هر چقدر که انتظار داشتم از آن قدردانی کنم.

http://estebueno10.blogspot.com/