🌸 دانلود فیلم River of No Return 1954 (رودخانهٔ بدون بازگشت)

رودخانهٔ بدون بازگشت 1954 (به انگلیسی: River of No Return) یک فیلم ماجراجویانه و محصول 1954 کشور آمریکا, بوده و شما میتوانید برای دانلود فیلم رودخانهٔ بدون بازگشت 1954 دوبله فارسی روی لینک هایی که برای دانلود در صفحه می بینید اقدام کنید. داستان فیلم به این صورت هست که « مت كالدر » ( میچم ) ، « كى » ( مونرو ) و « هرى وستن » ( كالهون ) را كه قایق‏شان در حال غرق شدن است نجات مى ‏دهد. « هرى » در عوض اسب او را مى‏ دزد و « مت » و « كى » را هم‏راه با پسر كوچك « مت » ، « مارك » ( رتیگ ) ، در معرض خطر سرخ‏پوستان رها مى‏ كند..

این فیلم به کارگردانی Otto Preminger, ساخته شده‌ است. برای دانلود مستقیم رودخانهٔ بدون بازگشت 1954 یا دانلود دوبله فارسی فیلم River of No Return 1954 تنها کافیست کیفیت فیلم مورد نظر را انتخاب کرده و گزینه دانلود را بزنید. فیلم ‌نامه این فیلم را Robert Mitchum, Marilyn Monroe, Rory Calhoun, Tommy Rettig, Murvyn Vye, Douglas Spencer, Will Wright, Don Beddoe, Arthur Shields, John Doucette, نوشته ‌اند. همچنین اگر قصد دانلود رودخانهٔ بدون بازگشت 1954 زیرنویس فارسی با کیفیت 480p را دارید روی کیفیت مورد نظر کلیک کنید.

بازیگران Robert Mitchum, Marilyn Monroe, Rory Calhoun, Tommy Rettig, Murvyn Vye, Douglas Spencer, Will Wright, Don Beddoe, Arthur Shields, John Doucette, در این فیلم به ایفای نقش پرداخته‌اند. نسخه های دیگری از این فیلم هم مانند دانلود فیلم سینمایی رودخانهٔ بدون بازگشت 1954 دوبله فارسی در پینک فیلم موجود هستند و تنها کافیست بر روی گزینه دانلود فیلم رودخانهٔ بدون بازگشت 1954 کلیک کنید. همچنین اگر قصد دانلود River of No Return 1954 720p را هم دارید پینک فیلم بهترین مکانی هست که میتوانید از آن برای دانلود فیلم استفاده نمایید.

رده سنی فیلم رودخانهٔ بدون بازگشت 1954 Approved بوده و قبل از دانلود فیلم رودخانهٔ بدون بازگشت 1954 باید گفت تماشای این فیلم برای افراد زیر Approved سال مناسب نیست! این فیلم در ژانرهای ماجراجویانه, وسترن, بوده و محصول کشور آمریکا, هست. زبان اصلی فیلم رودخانهٔ بدون بازگشت 1954 انگلیسی, بوده ولی ما در پینک فیلم دانلود فیلم رودخانهٔ بدون بازگشت 1954 دوبله فارسی را هم برای شما امکان پذیر کردیم. اگر قصد دانلود فیلم River of No Return 1954 را دارید باید این را هم اضافه کنیم که امتیار IMDB فیلم رودخانهٔ بدون بازگشت 1954 6.6/10 از 10 می باشد.

« مت كالدر » ( میچم ) ، « كى » ( مونرو ) و « هرى وستن » ( كالهون ) را كه قایق‏شان در حال غرق شدن است نجات مى ‏دهد. « هرى » در عوض اسب او را مى‏ دزد و « مت » و « كى » را هم‏راه با پسر كوچك « مت » ، « مارك » ( رتیگ ) ، در معرض خطر سرخ‏پوستان رها مى‏ كند.
مت کالدر که با پسر جوان خود مارک در مزرعه ای دورافتاده زندگی می کند ، به دو بازدیدکننده غیر منتظره که کنترل قایق خود را در رودخانه مجاور از دست می دهند ، کمک می کند. هری وستون به طور حرفه ای قمارباز است و برای ثبت ادعای معدنکاری که در یک بازی پوکر کسب کرده ، به نزدیکترین شهر مسابقه می یابد. همسر جذاب او کی ، دختر سابق سالن سالن با او است. هنگامی که کالدر از اجازه دادن وستون به تنها تفنگ و اسب خود امتناع ورزد ، او به سادگی آنها را مجبور به ترک همسر خود می کند. کالدر ، پسرش و کی وستون قادر به دفاع از خود در برابر حمله احتمالی هندی نیستند ، سفر خائنانه را به سمت رودخانه در قایق وستون که پشت سر گذاشت ، آغاز می کنند
رودخانه تیتراژ یک کشاورز که به تازگی از زندان آزاد شده است، پسر خردسالش و یک خواننده جاه طلب سالنی را متحد می کند. برای زنده ماندن، هر یک باید از خشم پاک شود، و هر یک باید یاد بگیرد که دیگران را درک کند و از آنها مراقبت کند...
"مت کالدر" که به همراه پسرش "مارک" در مزرعه ای دورافتاده زندگی می کند، به دو غریبه که کنترل قایق خود را از دست داده اند کمک می کند."هری واتسون" قماربازی است که تلاش می کند به نزدیکترین شهر رفته و معدنی که در بازی برنده شده به نام خود ثبت کند.همسر زیبای او "کای" نیز همراهی اش می کند و...
مردی به نام «مت كالدر» دو نفر به نام های «كى وستون» و «هرى وستون» را كه قایق‏شان در حال غرق شدن است نجات مى ‏دهد اما…

جهت دانلود فیلم River of No Return 1954 (رودخانهٔ بدون بازگشت) دوبله فارسی و با زیرنویس فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

اتو پرمینگر و مرلین مونرو (در مورد رابرت میچام مطمئن نیستم) نیازی به ساخت Waterway of No Return نداشتند. تصور می‌کنم به این دلیل بود که آن‌ها محتوا را دیدند یا اخیراً خوانده‌اند: یک داستان استثنایی در مورد یک مرد و فرزندش، که سال‌هاست پیدا نکرده است، تعداد حداقلی یک خواننده کانتینا و دویدن آنها. از معشوقه خواننده که مصمم است به امتیاز (یا به طور بالقوه پول نقد و گاو) علاوه بر کارهایی که با هندی ها در کوهستان می کند. هیچ چیز با مواد خصمانه یا بیش از حد بد نیست، با این حال هیچ چیزی وجود ندارد که به همان اندازه فوق‌العاده باشد. این به طور کلی برای سرمایه گذاری بر روی نوآوری جدید نسبت دیدگاه 2:35 (یا به نام CINESCOPE) با چشم اندازهای وسیع از نهرها و کوه ها و انواع بسیار عالی اغلب حتی در تاریکی ساخته شده است.

پس چرا آن را ببینیم اگر تا حدی قدیمی است (تقریباً از این جهت که می توان گفت صحنه ای نیمه عجیب و غریب است که در آن میچم پشت و پاهای مونرو را گرم می کند در صحنه ای که به طرز سرگرم کننده ای برای مدت بسیار طولانی اتفاق می افتد تا اینکه با تردید تمام می‌شود)، و گفتمان درست است، و نتیجه‌گیری تعجب‌آور نیست؟ از آنجایی که هر چند وقت یک بار فعالیت و تنش قابل احترام است و دو ستاره معمولاً میچام و مونرو هستند. قبلی به عنوان یک محکوم قبلی تحمیل کننده است که به سادگی نیاز دارد مستقیماً برود و فرزندش را به عنوان یک مرد مجرد نزدیک کند، و آخرین گزینه این است... مرلین مونرو، بی معنی. او گاهی اوقات لبخند می‌زند، انگار می‌داند چقدر بی‌معنی است، با این حال بیشتر اوقات او آن را صاف می‌نوازد و با موهای روشن و لویس‌اش دلپذیر و گرم است - عملاً ناهنجار است، اما دقیقاً در لباس غربی قرن نوزدهم نیست. علم بین این دو ستاره نیز کار می‌کند و بخشی از آزادی عملی که پریمیگرک به دست می‌آورد را کاهش می‌دهد.

هیچ چیز قابل رقابت برای دیدن نیست، مگر اینکه از علاقه‌مندان بزرگ ستاره‌ها یا رئیس باشید. یا از وسترن های فاکس عریض عظیم که برای سکه ها ساخته شده اند. با این حال، بر اساس آن شرایط، افتضاح نیست.

زمانی که رابرت میچام و سوزان هیوارد، ستارگان قدرتمندی که باید در A Trolley Named Want نمایش داده می‌شدند، سرانجام در یک فیلم هماهنگ شدند، جمعیت به شدت ناامید شدند. به همین ترتیب با آن زوج، هالیوود تطابق صفحه نمایش رابرت میچام و مرلین مونرو را از بین برد. چطور ممکنه؟ جمعیت باید آنها را با هم ببینند! جمعیت باید رودخانهٔ بدون بازگشت ها را دوست داشته باشند! «Waterway of No Return»، هر زمان که با سرگرمی‌های B ساخته می‌شد، حذف می‌شد. توضیح اصلی هر کسی به یاد می آورد که همه چیز نتیجه مستقیم دو بازیگر اصلی است، و فقدان احساسات در داستان و فقدان فشار یک ناامیدی غیرقابل تصور است.

اول از همه، یک بچه وجود دارد. در داستان، که به طور مداوم از بزرگسالان، که در رودخانهٔ بدون بازگشت خاص، افراد اصلی هستند که جمعیت باید بررسی کنند، منحرف می شود. تامی رتیگ فرزند رابرت میچام است و با توجه به اینکه بانس در زندان بوده است، مرلین مونرو با او سر و کار داشته است. هیچ صحنه گردهمایی غول‌پیکری وجود ندارد که ویو قدردانی خود را از مرلین نشان دهد که همه چیز را زیر نظر دارد و هیچ برقی بین آن‌ها وجود ندارد. او به تازگی از زندان آزاد شده است و مرلین مونرو مستقیماً در مقابل او قرار دارد، و هیچ فشاری وجود ندارد؟ بررسی نمی شود، با این حال هیچ یک از فیلم به پایان نمی رسد. این یک تلنگر تجربه در فضای باز است که در آن سه نفر تلاش می‌کنند در جنگلی نزدیک به آبراه اسمی آن را تجربه کنند، اما به طور خلاصه قانع‌کننده نیست که مرلین می‌داند چگونه در جنگل بداهه‌پردازی کند. مدل موی دیوانه او کمکی نمی کند.

من کاملاً عاشق فیلم های اتو پرمینگر هستم. او یکی از روسای شماره یک من است. من تمام فیلم‌های مرلین را دیده‌ام و احتمالاً دوازده تاریخ را بررسی کرده‌ام. ویو یکی از عزیزان VIP شماره 1 من است. در این راستا، چون رودخانهٔ بدون بازگشت را دوست نداشتم، در کل نباید عالی باشد. من هر کاری که لازم باشد انجام می‌دهم تا خشن نباشم، با این حال با این سه مورد، ممکن است فیلم خیلی بهتر باشد.

در سال 1995، من استریم بدون سود را از KBS دیدم. بدون شک به کره ای نامگذاری شد. زمانی که رودخانهٔ بدون بازگشت را روی تلویزیون 14 اینچی سامسونگ (محصول سال 1988) دیدم، تحت تأثیر جاذبه های واقعی مرلین مونرو و چشم انداز باز و غول پیکر آمریکای شمالی قرار گرفتم. در واقع، من هرگز چنین منظره‌هایی را در کشورم پیدا نکرده‌ام. (بعدها متوجه شدم که منطقه ضبط آمریکا نیست، کانادا است)

در این فیلم، ما می‌توانیم دو مورد از آن‌ها را ببینیم. بهترین شخصیت ها مرلین مونرو و رابرت میچام. این دو نفر از مهارت های غول پیکری برخوردار هستند. به هر حال، موضوع سرگرم کننده این فیلم، تعصبی بود که من داشتم این بود که خانم های جوان آمریکایی اساساً به اندازه مرلین مونرو دوست داشتنی هستند.
طرح رودخانه بدون بازگشت، در هر صورت، به شدت کسل کننده بود که با وجود اینکه مرلین مونرو و فیلم وسترن را تا این حد دوست دارم، وقتی به خودی خود طرح را صفر کردم، به شدت ناامید شدم. در هر صورت، مونرو و میچام این طرح فیلم وسترن را به عنوان یک فیلم وسترن صمیمانه ساده کردند. این کاملاً غیرمنتظره از سبک وسترن جان وین است. برای تماشاگران ناآشنا فیلم، مشابه من از آسیا، این فرصت مناسبی است برای دیدن یک بانوی جوان آمریکایی فریبنده، میدان وسیع ایالات متحده (نه مانند آریزونا، فقط بیابانی است که جان وین در آن ظاهر شد.) و سبک وسترن را به خودی خود تغییر داد. آبراه بی بازگشت در سال 1954 زمانی که مرلین مونرو جوان و جذاب بود تحویل داده شد.

بنابراین متوجه شدم که شیفتگی واقعی مرلین باعث شد افراد برای دیدن رودخانهٔ بدون بازگشت به تئاتر بروند. با این حال، این به خودی خود مهم است. چرا؟ افراد گهگاه مرلین مونرو را دوست دارند. اکنون و دوباره باید او را در دهه بیست یا سی سالگی ببینیم. این فقط بیست سالگی او را نشان می داد.

مرلین چه از پس شیفتگی خود بربیاید یا نه، باید شغلش را برای استقامت تغییر دهد. به همین دلیل او برای یادگیری ظرفیت و حرفه خود به مدرسه بازیگری لی استراسبرگ، مایکل چخوف رفت.

رابرت میچام، مزرعه‌دار سابق که اخیراً از زندان آزاد شده است، روری کالهون و مرلین مونرو را از یک پانتون خطرناک و وحشی نجات می‌دهد. هر طور که باشد، کالهون با گرفتن اسب خود این نعمت را پس می دهد. میچام، فرزند پسرش و مونرو رها شده و توسط سرخپوستان غیردوست دنبال می‌شوند. راندن آن‌ها نیاز به مواجهه با جریانی جوشان دارد تا خطرات و خطرات زیادی را جبران کند و تحمل کند.

این وسترن عالی هیجان‌ها، نمایشگاه‌های دلپذیر، یک داستان عاشقانه، نمایش خانوادگی و نماهای خیره‌کننده از بیرون را در خود جای داده است. نقطه در صحنه های کانادا . این یکی با یک تجربه احمقانه، رعد و برق و ناامن از داش غیرقابل مقایسه شمال غربی برای روزهای ثروتمندی ناشناخته ترتیب می دهد. صحنه‌های شگفت‌انگیز در طول قایق‌رانی سریع دیوانه‌وار در یک جریان وحشی ادامه یافت، به هر حال با صراحتی بیش از حد زمانی که قهرمانان از طریق خطوط پیشانی و نمای نزدیک ظاهر می‌شوند.

به‌علاوه، شامل چند صحنه شرور مانند تلاشی حمله میچام به مونرو، در آن نقطه فوق‌العاده چشمگیر بود. پروجکشن صادقانه استثنایی است. رابرت میچام، سرگرم کننده وسترن معمولی (باندیدو، گل میخ 5 کارتی، خشم خدا، الدورادو) در بهترین حالت، او با روکش معمولی بی تفاوتی و بازیگری ضعیف خود فوق العاده است، با این حال در اینجا او به عنوان یک محکوم سابق با مشکلات شدید کار عمیقی انجام می دهد. گذشته . مرلین مونرو بزرگ، در اوج درخشان خود، به عنوان یک بانوی جوان کانتینا که ملودی‌های شگفت‌انگیز دوست‌داشتنی و اعداد ملودیک را می‌نوازد و نمادهای جنسی او را منعکس می‌کند. مرلین مثل هیچ زمان دیگری داغ، نیروبخش و شعله ور است. آهنگ نمونه , از جمله لایت موتیف ملودیک ظریف توسط کریل جی موکریج و لی هارلان . فیلمبرداری روشن و دلنشین در تکنیکالر فوق‌العاده توسط جوزف لاشل، هر چند بیشترین مزیت را در صفحه نمایش بزرگ و سینماسکوپ داشته باشد. رودخانهٔ بدون بازگشت بسیار توسط اتو پرمینگر، وسترن اصلی او هماهنگ شد، با این حال او استاد فیلم نوآر بود (پیام رسان سقوط کرده بهشتی، لورا، چهره پیام رسان آسمانی، گرداب). رودخانهٔ بدون بازگشت طرفداران رابرت میچام و مرلین مونرو را درگیر خواهد کرد. امتیاز: 6.5/10. بهتر از معمولی

این یک گذر زمان خوب است و نه خیلی بیشتر. اینجا و آنجا، این یک فیلم بسیار مناسب است، اما در بسیاری دیگر، فقط رضایت بخش است، بهترین سناریو. ابتدا اجازه دهید در مورد جنبه مثبت صحبت کنیم. تطبیق رابرت میچام با مرلین مونرو واقعاً قابل تحسین بود. سبک آرام میچام و مونرو به عنوان شخصیتی داغ و در عین حال انسانی‌تر از آنچه که معمولاً بازی می‌کرد، انتخاب پروژه را بسیار عالی دنبال کردند. مونرو بسیار زیبا بود، با این حال لوازم آرایشی او به یقین کمتر بیان می شد. او به همین ترتیب بسیار خوب آواز خواند، اما به نظر می رسید که کمی آواز می خواند. به همین ترتیب، فکر داستان اساسی به طور کلی عالی بود و در یک تقابل عالی - با یک تکمیل تماشایی - به پایان رسید. با این حال، مسئله این است که فیلم به دلیل اینکه واقعاً درهم و برهم است - با صدای مبادله دیوانه‌کننده‌ای که گاهی اوقات به صدا در می‌آید- بیشتر شبیه این است که در فیلم River of No Return نوآر جایی داشته باشد، پشت پرده‌ای در طول صحنه‌های قایق‌رانی، به درجه غیرقابل توجهی فرو رفته است. یک نبرد بی‌معنای تیغه‌ای که در آن هم فرزند میچام و هم مونرو در آنجا ایستاده‌اند و هیچ کاری انجام نمی‌دهند، زیرا او عملاً کشته شده است و بسیاری از شرایط ابداع شده برای دیدن خانم مونرو که لباس‌هایش را درآورده است. اکثر مردان در میان جمعیت از این موضوع ایرادی نداشتند، اما دیر یا زود باعث شد من بخندم زیرا شاید نویسندگان عمداً چنین صحنه‌هایی را جاسازی کرده‌اند! برای شروع، او یک خواننده میخانه ای است و معمولاً باید با لباسش آواز بخواند، سپس، در آن زمان، وقتی روی پانتون است، چنان سرد و خیس می شود که میچام به او توصیه می کند که وقتی مدتی مرخصی دارند لباس هایش را در بیاورد ( با این حال او و فرزند خردسالش خوب بودند و مال خود را حفظ کردند) و وقتی هندی ها آنها را دنبال کردند، یکی پیراهن مونرو را گرفت و معمولاً آن را پاره کرد!!! من واقعاً فکر می‌کردم این خیلی خنده‌دار است.

در نهایت می‌خواهم توجه را جلب کنم که چاپ روی نوار بسیار وحشتناک است. گاهی اوقات، آن را باور نکردنی، زرد است. به طرز عجیبی، اغلب از زرد روشن به معمولی یا حتی (لحظه ای) بسیار متضاد تبدیل می شد! رودخانهٔ بدون بازگشت واقعاً نیاز به بازسازی داشت و من اطمینان دارم که اجرای DVD بسیار مرتب شده است.

مرکز قانونگذاری تنسی ارنی فورد 78 ضبط آهنگ امضایی که دستگاه ضبط "قهرمان" من را روشن می کند، عکس من از کیم نواک با زحمت از "Picturegoer"، یک "ملودی ساز" با تصویر جکسون در صفحه اول، نما آن سوی ساوث داونز تا اقیانوس از پنجره خانه پدر و مادرم در نزدیکی برایتون..................اینها چند خاطره هستند که توسط نظرسنجی "The آبراهی بی بازگشت» شامگاه گذشته در فیلم River of No Return Four. در 50 سالی که از آخرین باری که آن را دیدم، به نظر می رسد تنوع آن کم رنگ شده است، نبردها نیمه دلت می شوند، رابرت میچام به طرز عجیبی جوانی می کند. خود مرلین، به مراتب کمتر سمبل جنسی است، بیشتر یک کودک آسیب پذیر و بد استفاده. ناراحت كننده. به نظر می رسد که آقای میچام راضی است که فیلم را در تمام صحنه هایشان به او تحویل دهد. به طور غیر مشخصی او با چیزی درگیر می شود که اساساً یک حمله تلاشی به او است که به طور تصادفی با حضور یک شیر کوهستانی مشتاق کوتاه می شود. به طور قابل توجهی بیشتر از نبردهای او با مردان مختلف بازی کرد. آقای روری کالهون، سنگین با روغن مو و درخشان دندان، جذابیت ساختگی را القا می کند که زن جوان در قرن بیست و یکم به آن علاقه مند می شوند. خوک ناسپاس اسب و تفنگ آقای میچام را می گیرد و به نزدیک ترین شهر می رود تا ادعای خود را مطرح کند. او متعاقباً توسط فرزند آقای میچام هدف گلوله قرار می گیرد که مدت کوتاهی بعد به نظر نمی رسد دقیقاً با مسئولیت شکست خورده باشد. در حالی که بسیاری از ما پیر شده‌ایم و از هم پاشیده شده‌ایم، مرلین این شانس را داشت که اوج زیبایی خود را به او منتقل کند. او هرگز در آینه تحقیق نکرد و پیرمردی را دید که به او نگاه می‌کند. گمان می‌کنم که او نمی‌توانست تحمل کند. . همانطور که تنسی ارنی ملودی عنوان را به سمت انتها می خواند، من به دنبال قلمم می روم، انتهای آن را به خوبی می جوم و سپس به ساختن کلمه اکشن "etre" ادامه می دهم - to be."Je suis,tu est,il est....... .........."

«Waterway of No Return» در فرصت ایده‌آل خود برای استفاده جدید از نماهای CinemaScope در مقیاس وسیع مورد تحسین قرار گرفت، اما افکار آن به‌ویژه هر چیزی که در نظر گرفته می‌شود، انکارناپذیر کمتر قابل توجه است. این یک وسترن است که حول تجربه یک قهرمان مرد سرسخت، نقش اول زن جنسی و یک جوان دوست داشتنی جوان متمرکز شده است. طرح بسیار ضعیف است، با این حال واضح است که هدف ایجاد احساسی از آب و هوا، فشار و علاقه به شخصیت است. نماهای گسترده از طبیعت حال و هوای مناسبی را برای غرب وحشی به ما می دهد، با این حال پس از فیلمبرداری، ناامیدی هایی داشتم. برای شروع، سرخپوستان داستان به عنوان افراد وحشی که فقط مشتاق غوغا و خصومت هستند، مورد حمله قرار می‌گرفتند و نمی‌خواستند زندگی‌شان را به‌طور جدی به خطر بیاندازند تا فقط برای بازی خود بکشند. تجاوز جنسی در فیلم River of No Return نیز به همین ترتیب متزلزل شد و بعداً با اندکی ابراز پشیمانی که به نظر من واقعاً حیله‌گرانه بود، اساساً کنار گذاشته شد. صحنه به پایان رسیدن آن ناامیدی را به خانه برگرداند، زیرا مت کی را بدون بررسی آمادگی او می برد و اعلام می کند که به خانه بازمی گردد، و او پوزخند می زند و در کالسکه فرو می رود. من فکر می‌کنم (و اعتماد دارم) مت برنامه‌ریزی شده بود که از نظر اخلاقی فردی نامطمئن باشد، اما در عین حال فکر می‌کنم که او در یک نور بیش از حد مشخص نقاشی شده است.

در سطح شخص، من در گفتمان شرکت کردم در حالی که تلاش می کند افراد و دنیای اطراف خود را درک کند، نقش ببندید. با این حال، من مت یا کی را آنطور که در اطراف توصیف شده بود نمی دیدم. برای من جذاب و شگفت‌انگیز بود که بعد از فیلم بررسی کنم که انگیزه نویسنده از فیلم ساختن یک صحنه وسترن Bike Cheats بوده است، زیرا به نظر می‌رسد رودخانهٔ بدون بازگشت هیچ‌کدام از ظرافت یا تصویری روشن‌فکرانه را ندارد. آنها واقعاً برخی از مؤلفه های طرح را به اشتراک می گذارند، اما در اینجا چیز زیادی برای قدردانی در سطح موضوعی وجود ندارد. من ساخت اساسی Imprint را دوست دارم که تلاش کند دلیل اینکه چرا پدرش مردی را کشته است و پس از آن باید کسی را بکشد تا پدرش را نجات دهد، تلاش می کند، اما این به همان اندازه عمیق است. همه چیز وحشتناک نیست، اما بین مولفه های خطرناک و طرح و تصویر بی قدرت، Waterway of No Return اولین فیلم از چهار فیلمی بود که ما تماشا کردیم که فراموش شدنی به نظر می رسد.

این یکی از عناوین شماره 1 من در لیست فیلم های مونرو است. من آن را هر بار در تلویزیون تماشا می کنم، صرف نظر از اینکه کجا در آن حضور دارم. به طور مثبت یک چیز جالب در مورد آن وجود دارد. مطمئناً محتوا گاهی اوقات تا حدی خنده دار است، با این حال تغییر مسیرهای متفاوتی وجود دارد... به طور خاص مونرو. خانم در حال رشد بود. چهره او در سال 1954 شگفت‌انگیز بود، با این حال بازی او در رودخانهٔ بدون بازگشت در بخشی از زمان نبود. خود مونرو بیان کرد که رودخانهٔ بدون بازگشت "Grade Z cattle rustler stuff" است

رودخانهٔ بدون بازگشت حول 2 دیدگاه منحصر به فرد در مورد هستی است - یکی سخت و ناامید (میچوم) و دیگری عجول و گمشده (مونرو) نیز وجود دارد. مرد جوانی گیر افتاده در مرکزی که آن دو عاشق آن هستند. قتل، تقاطع های دوگانه را پرتاب کنید و سرخپوستان را عصبانی کنید. آنچه ادامه می‌یابد واقعاً یک فیلم هوشمندانه است که آبراه نماینده هر دو شخصیت اصلی است.

درست بدانید مونرو در «رودخانه بدون بازگشت» بسیار قابل تماشا است با چشم‌های نیمه بسته، سرش را بالا گرفته است. به پایین بینی خود نگاه می کند، لب هایش را سفت می کند و هر هجا را که شخصیت او بیان می کند بیان می کند. این یک چیز واقعا شگفت انگیز است. در نتیجه، رئیس‌جمهور فاکس، داریل زانوک، (که او را «سر کاهی قدیمی» نامید) بیان کرد: «مرلین مونرو تأثیر بافتی دارد». اثر بافت بدون شک. مربی آلمانی او ناتاشا لیتس این سبک عجیب و غریب را از بازیگری بیش از حد به مونرو نشان داد. مرلین نهایتاً در سال 1955 او را اخراج کرد. پس از آن او ژست‌های غیرطبیعی بیش از حد پر شور را آزاد یا مهار کرد.

رابرت میچم به‌عنوان علاقه‌مند/همبازی مورد علاقه‌اش، شغل خوب و سختی را انجام می‌دهد. مالش همه‌جا که او در غار به او می‌دهد به‌ویژه قابل توجه است. صحنه های او با تامی رتیگ، هنرمند جوان، ظریف و متذکر است. موزیک عالیه مخصوصا شماره آخری که عنوان این فیلمه. مونرو آن را به روشی صمیمانه پشیمانانه منتقل می‌کند.

کارگردان اتو پرمینگر نشان می‌دهد که همه چیز را در حال حرکت نگه می‌دارد و خطوط داستانی خطرناک را به طرز درخشانی جاسازی می‌کند. بخشی از ترفندهای فیلم به وضوح ساختگی هستند، به عنوان مثال، پانتون چوبی که همه را آماده کرده است، از یک آبشار عبور می کند. می توان دید که یک مدل محکم به اندازه واقعی با بازوهای آویزان به عنوان مرلین برای این صحنه استفاده شده است. به غیر از این، فیلم هیجان انگیز، بسیار پیشنهادی و دلپذیر است.

در اصل، من باید «رودخانه بی بازگشت» را گرامی می داشتم. اتو پرمینگر یکی از روسای شماره 1 من است. من عاشق میچام هستم، و مونرو بیشتر اوقات عالی است. دامداران، وحشیگری، انرژی و زنان جذابی در حال نواختن ساز هستند. مثل جویدن یک سیب درخشان بود، فقط برای ردیابی چیزی که می‌توان آن را با میدان تایمز مقایسه کرد.

فرضیه امیدوارکننده است: یک محکوم سابق (رابرت میچام) فرزندش را جمع می‌کند - که او به او پیشنهاد داده بود. قبل از اینکه ناپدید شود - و به یک بسته املاک و مستغلات می رود تا یک بار دیگر به عنوان یک دامدار شروع به کار کند. این منطقه یک نقطه کانونی برای طلا است، با این حال میچم اهمیتی نمی دهد. او به سادگی نیاز دارد که بدون مزاحمت زندگی کند. در هر صورت، یک چیز چیز دیگری را تحریک می کند و میچم، فرزندش و یک خواننده سالن رقص (مریلین مونرو) در نهایت به یک پانتون می روند و به دنبال تلافی مردی هستند که اسلحه گرم و اسب میچم را گرفته است.

اولین نکته، فیلم خیره کننده است - در سینماسکوپ فیلمبرداری شده است. پلان اولیه فیلم یک «نگاهی بزرگ» است که محفظه دوربین در اطراف میچام است و بخش‌هایی از زمین و بخش‌هایی از زمین‌های سرسبز و صخره‌ای را نشان می‌دهد. به طور مشابه، Cinemascope معمولاً هنگام فیلمبرداری یک استریم یک دستیار است - جایی که بخش عظیمی از فیلم اتفاق می افتد. با این حال، فیلمبرداری آنقدر عالی است که جهش به سمت صفحه سبز را به طرز حیرت آوری می کند. همچنین، توالی قایق‌رانی - مجموعه‌های عظیم فیلم- - اصلاً انرژی‌زا نیستند، زیرا در بسیاری از مواقع، فقط یک پانتون است که جلو می‌رود و دو نفر سوئیچ‌ها را جلو و عقب می‌زنند.

جزئیات زیادی در مورد رودخانهٔ بدون بازگشت وجود دارد که به راحتی نادیده گرفته می شوند. ارتباط بین سه شخصیت اصلی - میچم، فرزندش، مونرو - عمیق و سرشار از پتانسیل است. این اصلی نشان دهنده کاستی فیلمنامه است، زیرا این کاراکترها در زمان صرفه جویی می شوند یا می گویند پس از تنظیم به شیوه ای مطلوب. همه چیز را در نظر بگیریم، چند بیت داستانی وجود دارد که برای من معتبر به نظر می‌رسید، هرچند برای چیزی استثنایی کافی نیست. حتی یک ثانیه - بسیار کوتاه - وجود دارد که فیلم باعث شد به یاد بیاورم که چرا فیلم های سینمایی را دوست دارم. این چیزی ارزش دارد.

علیرغم لذت منظم تماشای وسترنی با حضور رابرت میچام و مرلین مونرو، که توسط اتو پرمینگر بی نظیر هماهنگ شده است، فیلم دقیقاً به اندازه قسمت هایش نیست. تقریباً من را بدبخت کرد، زیرا یک فیلم خارق العاده در آنجا وجود دارد.

مرلین مونرو وسوسه‌انگیز، با موهای روشن بلند، و پوشیدن شلوارهای تنگ و رژ لب قرمز خیره‌کننده، در این شخصیت از نوع وسترن که روی صحنه‌برداری در شمال غربی آمریکای باشکوه تمرکز می‌کند، به‌عنوان یک بانوی پیشرو کاملاً بی‌معنا است. شرایط، کی وستون (مونرو)، یک خانم کانتینا نسبتاً نرم را به همراه یک وحشی وحشی و غیرامیدبخش به نام مت کالدر (رابرت میچام) می‌اندازد.

این دو به همراه فرزند جوان مت، ایمپرنت (تامی رتیگ) سوار یک قایق چوبی تخت می شود و در یک آبراه وحشی که حباب، ضربان، رعد و برق و سفید پوشانده می شود، حرکت می کند. این طرحی است که به طرز معمایی شبیه "رهایی" (1972) است، اما بدون تنش. در سرتاسر «رودخانه بدون بازگشت»، سرخپوستانی که هرگز پوزخند نمی زنند، چهره هایی که عموماً با رنگ های جنگی رنگ آمیزی شده اند، به عنوان محکومان اصلی فیلم، یک رپ ناپسند دریافت می کنند. با این حال، در آن نقطه، این کلیشه های هالیوود دهه 1950 معمولی است.

داستان فیلم اساسی و واضح است، با تمرکز طرح ابداع شده. پیام داستان آینه عنوان فیلم است: بدون نوحه ادامه دهید. به گذشته فکر نکن مسیر کمترین مقاومت را در پیش بگیرید. منظره وحشی دوست داشتنی است. علاوه بر این، ملودی عنوان نیز به همان اندازه عالی است، به نحوی ناامیدکننده.

فیلم که در قسمت پسوند فیلم گرفته شده، نمایش عریض آزاردهنده‌ای دارد و تاریکی بیش از حد در بالا و زیر عکس‌ها باقی می‌ماند. مانند طراحی صندوق پست علاوه بر این، فیلم تا حد زیادی به نمایش پشت صفحه بستگی داشت، که برای آن دوره عادی بود، با این حال همه به همان شکل ترسناک به نظر می رسید. صدای محیط فیلم در مواقعی دستکاری و طاقت‌فرسا بود.

پخش میچام و رتیگ خوب بود، علی‌رغم این واقعیت که میچم نمایشگاه معمولی خود را ارائه می‌دهد. با این حال، مونرو مطلقاً متقاعد کننده نبود. بعلاوه، رژ لب قرمز او در داستانی درباره زنده ماندن سر و صدا است.

او گیتار می نوازد و در نیمه ابتدایی چند ملودی می خواند. نه تنها یکی از آنها ضروری است. در هر صورت، لباس‌های کانتینای روشن او، همراه با قیافه‌های غم‌انگیز و غم‌انگیز او، به‌طور مثبتی تداعی‌کننده هستند.

احتمالاً «رودخانه بدون بازگشت» در زمان خود ترجیح داده شده بود تا اکنون. در اواسط دهه 50، من می‌پرسم که انبوه مردم درباره استراتژی‌های سینمایی، خطوط داستانی ضعیف یا رژ لب‌های نامناسب می‌دانند. در واقع، حتی در حال حاضر، این یک فیلم وحشتناک نیست، به احتمال زیاد که بیش از حد انتظار نداشته باشید. علاوه بر این، آن منظره و لحن امضای عذاب‌آور فوق‌العاده است.