🌸 دانلود فیلم ...And Justice for All 1979 (و عدالت برای همه است)

و عدالت برای همه است 1979 (به انگلیسی: ...And Justice for All) یک فیلم درام و محصول 1979 کشور آمریکا, بوده و شما میتوانید برای دانلود فیلم و عدالت برای همه است 1979 دوبله فارسی روی لینک هایی که برای دانلود در صفحه می بینید اقدام کنید. داستان فیلم به این صورت هست که وکیل جوان، «آرتور کرکلند» (پاچینو)، در کارش دچار دردسرهای بسیاری می شود؛ به خصوص وقتی که تصمیم می گیرد دفاع از «قاضی فلمینگ» (فورسایت) را – به اتهام هتک حرمت – به عهده گیرد.

این فیلم به کارگردانی Norman Jewison, ساخته شده‌ است. برای دانلود مستقیم و عدالت برای همه است 1979 یا دانلود دوبله فارسی فیلم ...And Justice for All 1979 تنها کافیست کیفیت فیلم مورد نظر را انتخاب کرده و گزینه دانلود را بزنید. فیلم ‌نامه این فیلم را Al Pacino, Jack Warden, John Forsythe, Lee Strasberg, Jeffrey Tambor, Christine Lahti, Sam Levene, Robert Christian, Thomas G. Waites, Larry Bryggman, نوشته ‌اند. همچنین اگر قصد دانلود و عدالت برای همه است 1979 زیرنویس فارسی با کیفیت 480p را دارید روی کیفیت مورد نظر کلیک کنید.

بازیگران Al Pacino, Jack Warden, John Forsythe, Lee Strasberg, Jeffrey Tambor, Christine Lahti, Sam Levene, Robert Christian, Thomas G. Waites, Larry Bryggman, در این فیلم به ایفای نقش پرداخته‌اند. نسخه های دیگری از این فیلم هم مانند دانلود فیلم سینمایی و عدالت برای همه است 1979 دوبله فارسی در پینک فیلم موجود هستند و تنها کافیست بر روی گزینه دانلود فیلم و عدالت برای همه است 1979 کلیک کنید. همچنین اگر قصد دانلود ...And Justice for All 1979 720p را هم دارید پینک فیلم بهترین مکانی هست که میتوانید از آن برای دانلود فیلم استفاده نمایید.

رده سنی فیلم و عدالت برای همه است 1979 R بوده و قبل از دانلود فیلم و عدالت برای همه است 1979 باید گفت تماشای این فیلم برای افراد زیر R سال مناسب نیست! این فیلم در ژانرهای درام, بوده و محصول کشور آمریکا, هست. زبان اصلی فیلم و عدالت برای همه است 1979 انگلیسی, کشور چک, بوده ولی ما در پینک فیلم دانلود فیلم و عدالت برای همه است 1979 دوبله فارسی را هم برای شما امکان پذیر کردیم. اگر قصد دانلود فیلم ...And Justice for All 1979 را دارید باید این را هم اضافه کنیم که امتیار IMDB فیلم و عدالت برای همه است 1979 7.4/10 از 10 می باشد.

وکیل جوان، «آرتور کرکلند» (پاچینو)، در کارش دچار دردسرهای بسیاری می شود؛ به خصوص وقتی که تصمیم می گیرد دفاع از «قاضی فلمینگ» (فورسایت) را – به اتهام هتک حرمت – به عهده گیرد
فیلم بیانگر دنیایی است که در آن افرادی وجود دارند که حق به جانب هستند و به زحمت دیگران توجهی ندارند. دنیایی که در آن بی‌گناهان مجازات می‌شوند. وکيل جوان، آرتور کرکلند، در کارش دچار دردسرهاي بسياري می‌شود؛ به خصوص وقتی که تصميم مي‌گيرد دفاع از قاضي فلمينگ را به عهده گيرد…
وقتی قاضی به تجاوز متهم می شود ، آرتور کرکلند مجبور می شود از او دفاع کند. کرکلند در گذشته با قاضی مشکلاتی داشت ، از جمله یک واقعه که قاضی به اشتباه از طرف مشتری خود جف مک کلوغ را به دلیل فنی محکوم کرد. کرکلند با یک معضل اخلاقی و قانونی روبرو است.
وقتی یک قاضی متهم به تجاوز می شود،"آرتور کرکلند" مجبور به دفاع از او میشود.او از گذشته با قاضی ها مشکلات شخصی داشته و حالا باید با معماییاخلاقی و حقوقی روبرو شود...

جهت دانلود فیلم ...And Justice for All 1979 (و عدالت برای همه است) دوبله فارسی و با زیرنویس فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

من و عدالت برای همه است را در حدود 10 سالگی دیدم و به نظر اوج پیچیدگی بود. یک وکیل خوش بین و اصولگرا، دنیا را در حال تکه تکه شدن در اطراف خود می بیند و موضع خود را نشان می دهد. او می آموزد که دنیا یک مکان درهم و برهم است.

با تماشای دوباره آن تا اواخر وقت، بسیاری از چیزها روشن شد. این اساساً یک درام دیگ سینک آشپزخانه با طنزی تاریک است، خالصه ای از همه چیز از پدی چایفسکی گرفته تا پلین کاپرا و الیا کازان که در آن مرد کوچکی روی چارچوب می آید. محتوا بسیار منصفانه‌تر از آن چیزی است که در فیلم ...And Justice for All‌های آن بچه‌ها می‌بینید (لومت واضح‌ترین استاندارد در اینجا است، و می‌توانست فرد مناسبی برای هماهنگی باشد)، با مجموعه‌ای از تجربیات و آشفتگی‌هایی که در آینده دیده‌ایم. خیلی دور. رفتار یک نوجوان 15 ساله که متوجه می شود تنها یک نفر از هر پاسخگوی عجیب و غریب بی تقصیر است، نادرست است، و من فکر می کنم لوینسون و دریپری واقعاً هیچ سرنخی در مورد آنچه مشاوران حقوقی واقعاً انجام می دهند ندارند. همه چیزهایی که در فیلم ...And Justice for All وجود دارد یک اثر هنری خوش بینانه در مورد چارچوب است - بدون توجه به کتاب ها یا بررسی ظرافت ها. من حدس می‌زنم چند صحنه/شخصیت خوب وجود دارد (جفری تامبور واقعاً جذاب است)، اما فیلم واقعاً نه قافیه دارد و نه دلیل. چرا صحنه خنده دار کسل کننده با هلیکوپتر؟ چرا موسیقی جاز سالن کثیف؟ به چه دلیل پاچینو ناگهان در هر جمله دیگری فریاد می زند؟ با این حال،

من با پاچینو شوخی می کنم. او خارق‌العاده، کاملاً زنده، زیرک و ضعیف است - باقی‌مانده کارهای باورنکردنی او دهه 70 و با کمک یک تصویر مدفوع معمولی. رفتار Jewison واقعاً بی‌معنی است، و به نظر می‌رسد که سرگرمی‌ها (بسیاری از سرگرمی‌کنندگان بزرگ، می‌توانم اضافه کنم) اساساً با هم دست و پنجه نرم می‌کنند. با این حال، پاچینو این کار را برای او انجام می دهد، و با فرض اینکه فیلم هر وزنی داشته باشد، با توجه به این واقعیت است که او بسیار به آن اختصاص داده است. او هنوز آنقدر جوان است که کاملاً جذاب باشد (به شیوه «بعدازظهر روز سگی») اما به اندازه کافی بالغ است که قدرت و زیرکی را به او منتقل کند. و عدالت برای همه است واقعاً شایستگی او را ندارد، با این حال بدون او هیچ فیلمی با تمام قوا وجود نخواهد داشت، و من خوشحالم که او تا آنجایی که در این زمینه بود پیش رفت تا کارش را بدون فیلتر انجام دهد.

«و برابری برای همه» فیلمی زیرکانه و تکان دهنده درباره یک مشاور حقوقی نگهبان آرتور کرکلند (آل پاچینو) است که ثبات ذهنی خود را با چارچوبی برابری که شکسته شده امتحان می کند. من به ظرافت های طرح نمی پردازم، بلکه دو محور را مطرح می کنم. در هر صورت، طرح چند صحنه مهم و نفس گیر برای سرگرم کننده هایش دارد (مخصوصاً در نهایت)، با این حال به نظر می رسد که گهگاه چرخه ای غیرقابل تعجب باشد، زیرا رابطه کرکلند و بخشی از بدبختی ها در چارچوب زندان دوام آورده است. با این حال، این کمبود بیش از آن است که با واقعیت جبران شود، شخصیت ها به جای سرگرمی هایی که صرفاً نقش هایی را به عهده می گیرند، افرادی واقعی هستند که پرانرژی و زنده هستند. هر چقدر هم که بتوانیم به شخصیت‌ها اعتماد کنیم و آنچه را که آن‌ها احساس می‌کنند احساس کنیم، در آن صورت طرح داستانی جدید و ضروری است که به نوعی به آن نیاز داشت. با تاکید بر نقش شخصیت در ساختن «و برابری برای همه» به عنوان یک فیلم، من حتی به مشاغل نسبتاً کوچک اشاره می کنم، به عنوان مثال، توماس ویتز در نقش جف مک کالا، که در یک ادعای ساختگی دستگیر می شود و به تدریج دیوانه می شود. در حالی که در زندان است رابرت کریستین نیز یک نمایشگاه شگفت‌انگیز و نافذ را به‌عنوان «رالف ایجی» به نمایش می‌گذارد. در نهایت جفری تامبور با بازی در نقش مشاور حقوقی حفاظت، جی درمن که خسته، تحت فشار قرار می‌گیرد و وجدانی آشفته را نگه می‌دارد، بسیار سخت کار می‌کند. به عنوان یک فرد سرگرم کننده کار کنید آل پاچینو نقش آرتور کرکلند را بازی می کند که انگار همان مرد بود. به جای دیدن آل پاچینو، ما یک مشاور حقوقی محافظ را می بینیم که خسته، پرانرژی، نامحدود، باشکوه و نامنظم است. با این وجود، دستاورد آل پاچینو حتی از این هم گذشته است، زیرا چیزی که او از طریق ارائه خود منتقل می کند، علم مغز آرتور کرکلند است، مردی که به تدریج تحت نوع بدبختی، ناتوانی دیگران و مسئولیت عظیم خود ویران می شود. بنابراین به تماشاگران یک فرد جذاب برای تماشا داده می شود، اما علاوه بر این به آنها یک فرد جذاب نشان داده می شود که در طول و عدالت برای همه است به طور واقعی و ذهنی تغییر می کند. علاوه بر این، این تجربه به طور همزمان جالب، عالی و ناراحت کننده است.

نمایش دادگاه تقریباً در همه زمان‌های فیلم در درجه‌ای از اهمیت قرار گرفته است، با این حال این پیشنهاد اواخر دهه 70، And Equity for All، مسیر معمولی زیرژانر را مخدوش می‌کند تا اصول و نمایش‌های نظام قانونی آمریکا را به هدر دهد. br/>
تصاویر Soapbox مانند این اغلب می‌تواند یک رقم احمقانه باشد، و جمعیت خود را در میان آموزش‌های مخالف از دست می‌دهد. در هر صورت، And Equity for All استراتژی ظریفی را اتخاذ می کند. موضوع (صادقانه دلسرد کننده) خود را با کیفیتی مستدام از تحقیر بالا نگه می دارد، به طرز مشکوکی عجیب است که در آن هرگز به طور کامل از طنز و طنز عبور نمی کند. شما در هر موردی به این فکر می کنید که آیا واقعاً از شما انتظار می رود که فکر کنید سرگرم کننده است یا خیر. این واقعاً فقط یک تعبیر نادرست جزئی از مضحک بودن واقعیت است. با این حال، به منظور جدی نگه داشتن خط داستانی کانونی، بخش زیادی از این نیمه طنز از چیدمان کوچکی از بازیکنان حمایت کننده ناشی می شود، به ویژه جفری تامبور فوق العاده فوق العاده، و جک سوپرینتندنت که به نظر می رسد نشان دهنده شخصیت او باشد. تمام حرفه دهه 70 ترفندهای آنها باعث می شود که فوران های پرانرژی پاچینو در انتهای فیلم با بررسی قابل قبول تر به نظر برسد. علاوه بر این، هنگامی که آن دقایق فرا می‌رسد، پاچینو در بهترین حالت جذاب خود قرار می‌گیرد، و در هر صورت، زمانی که فرسوده و به هم ریخته است، جاذبه را منتقل می‌کند.

سبک کارگردان نورمن جویسون به طور کلی ساده است. برداشت های طولانی، پایه های متمایز و ساختارهای شات مفید چیزی است که در اینجا باید به آن پرداخت. تصور این است که تصاویر آنقدر قوی هستند، جویسون نیازی به شیرین کاری های عجیب و غریب ندارد. با این حال، این بدان معنا نیست که درباره نحوه مدیریت دوربین او فکری وجود ندارد. او مکرراً یک صحنه را با نوسان درج می‌کند، و در حومه‌ی فعالیت برای نشان دادن چارچوب‌هایی در محل کار، نماهایی را پرتاب می‌کند، برای مثال، یک صنعت‌گر درباری که یک جان فورسایت معمولی را ترسیم می‌کند. او نیز بسیار دور می ماند و شخصیت ها را در هر رویدادی، در طول یک صحنه گفتمانی، در شانسی دور قرار می دهد. این به ما در میان جمعیت این احساس را می‌دهد که بر اساس آنچه اتفاق می‌افتد، بریده شده‌ایم، ناتوان برای کمک هستیم، شبیه به گروهی که از صحنه‌های اشتباه دور نگه داشته شده‌ایم.

تصویر آینده یکی از بهترین‌هاست. در نوع خود قابل توجه و تأثیرگذار است. جایگاه داستان‌هایی از این دست این است که جمعیت را با احساس بد شکلی رها کنیم، حمایت از تمایل پویا که چیزی باید تغییر کند. علاوه بر این، در آن رکورد And Equity for Everything دستاوردی کاملاً شگفت‌انگیز است.

<*chomp!*> <*chomp!*> این صدای گاز گرفتن مناظر توسط آل پاچینو است.

اجازه دهید کمی توضیح دهم. سرگرم کننده های ژامبون وحشتناکی هستند (پل استایگر و اواخر دوره دونالد پلیزنس زنگ می زنند) و مهمانداران ژامبون که به حدی وحشتناک هستند که به نوعی شکوه و عظمت دست می یابند (مانند ویلیام شاتنر). سپس، در آن نقطه، آن دسته از سرگرم کننده های ژامبون غیر معمول هستند که بسیار عالی هستند. یکی از نام هایی که به این شکل برای من اتفاق می افتد کنت برانا است. یکی دیگر، اولین مرد استراتژی اپراتیو در دهه 1970، آل پاچینو است.

در پی کارهای جدیدش در «پدرخوانده» و «پدرخوانده پشتیبان قسمت 2» (آیا نمی توانستند به این فکر کنند. عنوان تخیلی تر برای آن یکی؟)، آل پاچینو در فیلم ...And Justice for All های متحرک خارق العاده ای مانند «سرپیکو» و «بعدازظهر روز سگی» به دنبال پیشرفت دراماتیک، کارهای بازیگری تکنیک فوق العاده شدید است. در سال 1979، او در آنچه که به نظر من در مورد دوران استراتژی، «...و برابری برای همه» ظاهر شد. او در اینجا نقش آرتور کرکلند، یک مشاور حقوقی خوش بین (!) را بازی می کند که از چارچوب ناامید می شود. او باید عدالت را انجام دهد، با این حال تمام چیزی که در اطراف خود می بیند خیانت است که توسط چارچوب به فقرا و بی گناه داده شده است. (من می توانم از یک بازبین قبلی پیروی کنم و متوجه شوم که بسیاری از این بی انصافی ناشی از بی کفایتی و عدم توجه او به عنوان یک وکیل است، با این حال من استاد قانونی کافی برای انجام چنین تماسی نیستم).

کرکلند که از یک مقام انتصابی کاملاً نامطلوب محافظت می کند (جان فورسایت، در نوعی شغل اولیه بلیک کارینگتون) در برابر اتهام حمله، مدت ها قبل از مسئولیت مشتری خود متقاعد می شود. صلاح است که او چگونه پاسخ دهد؟ به هر حال از او محافظت کنید (این کار اوست، همه چیز در نظر گرفته می شود) یا ترک؟ در این مدت او باید پدربزرگ بالغ خود (لی استراسبرگ مربی استراتژی) را مدیریت کند، همدست مقررات او (جفری "هی حالا" تامبور)، که به تدریج رفتارهای نامتعارفی دارد، به همراهان و شرکای خود استرس وارد می کند. (جک سرپرست)، یک ممتحن بیش از حد متکبر (کریگ تی. نلسون، حاکم دیکتاتور پریگیش) و شعله قدیمی اجباری دهه 1970 (کریستین لاهتی).

من هرگز نمی توانم و عدالت برای همه است را بدون دیدن و عدالت برای همه است تماشا کنم. پاچینو در حال بازیگری است، نشانه قطعی از بازیگری بیش از حد او! در هر صورت، به نظر من و عدالت برای همه است واقعاً جذاب است. این شبیه به تماشای متخصص Iron Gourmet است. ممکن است هیچ تمایلی به خوردن غذا نداشته باشید، با این حال تماشای آشپزی آنها لذت بخش است.

«And Equity For All» یک نمایش مشروع ظاهراً متناقض است که با حضور آل پاچینو، مجری سرگرم کننده که رهبری کار را بر عهده دارد، به شدت مطرح شده است.

نورمن جویسون، رئیس هریمن، لحن درشت و تنش قابل تشخیصی را ارائه می دهد که مشخصه هالیوود دهه 70 بود، و بری لوینسون، فیلمنامه نویس، داستانی جذاب درباره فریب ها و کمبودهای مجموعه قوانین عمومی آمریکا، هر چند که در بیست و یکم به بعد، نوشته می شود. سال‌هاست و این اعدام آل پاچینو است که واقعاً همه چیز را قابل تماشا می‌کند.

پاچینو نه تنها در نگاه گزنده حرفه‌ای است، بلکه او به هر طریقی فهمیده است که چگونه یک فیلم‌شناسی مملو از هر دو سخنرانی حیاتی ایجاد کند. و تایرادهای مضحک جذاب. «فروشنده ونیز»، «یکشنبه هر روز»، «وکیل مدافع شیطان»، «خودی»، «دونی براسکو»، «دو نفر برای پول»، «تالار شهر»، «هیت»، «راه کارلیتو»، "بوی یک زن"، "گلنگری گلن راس"، "فرانکی و جانی"، "سه گانه پشتیبان والدین"، "دریای عشق"، "صورت زخمی"، "سرپیکو"، "بعد از ظهر روز سگ" و غیره همه آنها حاوی صحنه هایی هستند که در آنها پاچینو به تازگی منتشر می کند، و چند گفتار فوق العاده تلخ را با درجات الهی از جذابیت منتقل می کند.

البته افراد بی وقفه پاچینو را به خاطر بزرگ بازی کردن، به خاطر بالا رفتن از او سرزنش می کنند، با این حال این فردی است که در تئاتر دندان هایش را بریده است، علیرغم همه چیز می فهمد که چگونه در وسط بین فیلم ها حک کند. روی صحنه اجرا کنند. او می‌داند چگونه خود را فرافکنی کند، می‌داند چگونه اتاقی را سفارش دهد، بنابراین وقتی سخنرانی محبوب خود را در پایان «و برابری برای همه» بیان می‌کند، سخت است که به ترقه‌های دراماتورژیک پوزخند نزنیم.

اما پس از انفجار احمقانه پاچینو، «عدالت» چندان مورد توجه قرار نگرفت. رئیس نورمن جویسون می‌خواهد درباره این یا آن مدارهای حقوقی یا حقوقی ساکت بنشیند، و فیلم او همچنین به طرز بی‌راحتی پارودی، طنز و مستند را در هم می‌آمیزد. لی استراسبرگ تحسین‌شده همبازی می‌شود.

7.5/10 - «و برابری برای همه» به خوبی بهترین نمایش‌های دادگاهی سینما نیست («حکم»، «12 مرد خشمگین»، «مسیرها» از شکوه، "اجبار"، "مرگ روی پلکان"، "آناتومی یک قتل"، "تسخیر فریدمن ها"، "تعقیب کاغذی"، "قتل در یک صبح یکشنبه" و غیره)، اما هنوز هم یک تلنگر مشروع سطح دوم بسیار مناسب. ارزش یک نظرسنجی را دارد

اگرچه فیلم در مورد یک وکیل مدافع (آل پاچینو) به تصویر کشیده شده است که از یک مقام منصوب شده (جان فورسایت) که با او در حال مبارزه با اتهام حمله بود، فراخوانده شده است، اما واقعاً جای فیلم نیست و من حتی مطمئن نیستم که آن را داستان کانونی فیلم بنامم، علیرغم این واقعیت که خط داستانی اوج احتمالی فیلم را تحریک می کند. این در واقع فیلمی است که مجموعه‌ای از خطوط داستانی را در هم می‌آمیزد که همگی در شخصیت پاچینو از آرتور کرکلند یک نقطه تلاقی دارند و اساساً فیلم به عنوان یک اتهام فقدان برابری در "سیستم عدالت" آمریکا پر می‌شود. />
از ابتدا تا انتها، «عدالت» به‌عنوان پیشروی از ترتیباتی که با کمی احترام به سرزنش یا صادق بودن محکوم‌شدگان انجام می‌شود، نشان داده می‌شود. «عدالت» به‌عنوان مشاوران و قضات حقوقی به تصویر کشیده می‌شود که واقعاً به افرادی که پیش از خود می‌بینند اهمیتی نمی‌دهند. «عدالت» به‌عنوان افراد صادقی به تصویر کشیده می‌شود که با رویای بدی از مجموعه‌ای از قوانین درگیر می‌شوند و به زندان انداخته می‌شوند و توجه چندانی به تایید عذر آنها ندارند. «عدالت» به‌عنوان افرادی قابل سرزنش به تصویر کشیده می‌شود که از جزئیات برای انجام کارهای نادرست خود رها می‌شوند. «عدالت» به‌عنوان شورای انضباطی وکلای دادگستری به تصویر کشیده می‌شود که مشاوران حقوقی بچه‌های کوچک را برای مسائل ساده دنبال می‌کنند، اما اجازه می‌دهند نام‌های بزرگ و مقامات منصوب باشند. در مجموع، «عدالت» در یک نور مثبت به تصویر کشیده نمی شود.

و عدالت برای همه است متعلق به پاچینو است و ارائه او فوق العاده است. او خوشبین است - شخصی که مسائل را می بیند و نیاز دارد کاری در مورد مسائل انجام شود، اما نمی تواند چارچوبی را برای پر کردن آن چنان که باید آن را می پذیرد، بدست آورد. فورسایت به عنوان قاضی فلمینگ خوب بود، و نقش مناسبی را برای کار انجام داد و جک سرپرست عناصر موفقی را ارائه داد (و همچنین در صحنه‌های هیجان‌انگیز وقتی از او خواسته می‌شد این کار را انجام دهد) مانند داور نیمه‌ویرانگر ریفورد. در حقیقت به نظر می رسد که کریستین لاهتی در این مرحله نسبتاً ابتدایی حرفه خود به عنوان فردی از هیئت انضباطی که رابطه ای با کرکلند را تقویت می کند، به طرز ناامیدکننده ای از دست رفته است. جفری تامبور قوی بود، زیرا او برای همیشه در این مشاغل حمایتی به عنوان همدست کرکلند که پایان عمیقی را پشت سر می گذارد، قوی بود.

من به مرور متوجه شدم که بسته شدن و عدالت برای همه است کمی و عدالت برای همه است را ضعیف کرد. آخرین صحنه‌های فیلم به ادعای حمله علیه فلمینگ بازمی‌گردند، زیرا مقدماتی او زیر نگاه ثابت قاضی ریفورد آغاز می‌شود و در بیان ابتدایی کرکلند به هیئت منصفه می‌رسد. فکر کردم شاید پاچینو در آن صحنه اغراق کرده است. من به همین ترتیب به این فکر کردم که آیا فیلم می تواند تأثیر قابل توجه تری داشته باشد با این فرض که دید کرکلند شکسته شده و او به چارچوب می چسبد. در هر صورت، علیرغم این واقعیت که ممکن است تا پایان آن کمی ضعیف شود، دیدگاه فوق‌العاده هوشیارانه‌ای در چارچوب ارزش سهام باقی ماند.

در دهه هفتاد بسیاری از این نوع فیلم ها وجود داشت - نه در واقع کمدی یا دراماتیزاسیون، بلکه ترکیبی زیرکانه از هر دو، و بخشی از توضیح این است که دهه 70 توسط تعداد بیشتری از مردم به عنوان پرحاشیه ترین زمان برای فیلم ها تلقی می شود. & تولید فیلم. مثال دیگری که تاثیرگذار است «مادر، ظروف و سرعت» است - نه به این عالی، بلکه تقریباً یکسان است. این فیلم‌ها تفسیری خنده‌دار از واقعیت ما را برجسته می‌کنند، که عموماً در زمان‌های کنونی، معاصر و در یک محیط شهری رخ می‌دهد. در این یکی، چارچوب قانونی - حقوق صاحبان سهام تعیین شده است. این چارچوبی است که ما ظاهراً به آن تکیه می‌کنیم و کشور ما (ایالات متحده آمریکا) را بر سرسختی‌های جهان بالا می‌برد. با این حال، روشی که در اینجا تحلیل می‌شود، چارچوب واقعاً کار نمی‌کند. برای کسانی که نفوذ دارند (بخوانید: پول نقد) تجهیز شده است و به نظر می‌رسد اکثریت زندانی‌ها با انگیزه وحشتناکی از سرنوشت در آنجا هستند. اکثر مشاوران حقوقی (پاچینو نقش بسیار مهربانی را بازی می کند) فقط برای اینکه تحمل این افراد بی گناه را از طریق بوسیدن قاضیان قاطع (فورسایت به ویژه بدجنس است) دشوارتر کنند.

مطمئناً این دیدگاه ناهمواری است که ما در اینجا داریم: افرادی که واقعاً قابل سرزنش هستند، مانند جلادهای بچه، جزئیات را تحویل می گیرند و روز بعد به کشتن ادامه می دهند، و برای یک وکیل (تامبور) یک چرخش به یک فروپاشی ذهنی ایجاد می شود. . آیا واقعاً چنین چیزهایی در واقعیت رخ می دهند؟ بدون شک در هر صورت، در اینجا این کار سختگیرانه است، گویی از طریق یک انعکاس تفریحی، یک چرخش زیرکانه به جهان نگاه می کنیم. دیدن این تقلید مسخره‌آمیز در مورد بیماری‌های جامعه ما سرگرم‌کننده است و می‌توانیم با کمی ناراحتی به تصویری از آنچه برای قانون و نظم یا برابری می‌گذرد بخندیم. با این حال، احتمالاً دیدن پاچینو، سرپرست و بقیه که بهترین عملکرد خود را دارند، معمولاً به سبک نیویورکی، رضایت بخش تر است (هرچند این اتفاق در بالتیمور می افتد). شخصیت پاچینو واقعاً نباید یک مشاور حقوقی باشد. او بیش از حد احساس می کند و یک فرد دارای گواهی است، که در آن مانند هر فرد دیگری در هضم برنده شدن در چارچوب سریع است. در واقع، حتی معشوقه جدید پاچینو (لاهتی در اولین کار سینمایی‌اش)، اگرچه به نظر می‌رسد در مورد مشکلاتش متفکر است، اما به سادگی یک نکته دیگر در چارچوب است. زمانی که او به جای راهنمایی صمیمانه، جدی ترین مسئله خود را برای او در ماجرای نهایی حل می کند، او را انتخاب می کند، انگار که در واقع وکیل اوست.

پاچینو در این تصویر جدا شده است. هر یک از اصحاب او خود را در پوسته های سخت محصور کرده اند. خروجی اصلی او، یک پدربزرگ (استراسبرگ مربی بازیگری) است که به طور مداوم به سمت ضعف حرکت می کند. قاضی پدر جایگزین او (سرپرست) به معنای واقعی تسلیم طبیعت وحشی است. همه چیز بر پایان هیجان انگیز توضیح آغازین پاچینو در طول مقدماتی اوج متمرکز است. در جایی که در زندگی واقعی تصاویر، به عنوان یک قاعده بر روی آخرین مبارزه هیجان‌انگیز تمرکز می‌کند، در این نوع تصویر، صحبتی کاملاً هیجان‌انگیز توسط مجری اصلی است. پاچینو در آنجا منزوی شده است و نسخه او بدون کمک کسی مستحق هزینه تایید است.

به هر حال، همانطور که هر فردی که در هر مقطعی نیاز به گذراندن چارچوب سهام آمریکا داشته باشد، می‌داند، به‌ویژه زمانی که از نظر نقدینگی فقیر هستند، آنچه ما سهام عدالت می‌نامیم، واقعاً یک فعالیت منفعلانه است، یک بازی، تا حدی بسیار زیاد. مقدار زیادی در آمریکا این یک کار جامع در هجو تاریک دادگاه در سال 1979 و برابری برای همه است.

با فیلمنامه ای از رئیس آینده بری لوینسون و نیمه بهترش والری کرتین، و Equity FOR ALL آل پاچینو در نقش آرتور کرکلند را بازی می کند. ، یک وکیل امیدوار در بالتیمور که محکومیت هایش در چارچوب حقوق صاحبان سهام آمریکا همچنان به دلیل انبوه بازی های قانون گرایانه خم می شود و به مشکلاتی محدود می شود. او دو مشتری دارد که به خاطر اعمال نادرست در زندان به سر می برند که یک مرد ثروتمند هرگز نمی تواند به خاطر آنها به زندان برود. مقام منصوب شماره یک او (جک سرپرست) این تمایل آزاردهنده را دارد که ناهار خود را به معنای واقعی بیرون از اتاقش در لبه تالار شهر میل کند. علاوه بر این، از هم اکنون، او اساساً مجبور است از داور قابل توجه دیگری (جان فورسایت) محافظت کند که متهم به تعرض و ضرب و شتم یک خانم جوان است. به هم ریختن دائمی کارها این است که همکار D.A. (کریگ تی. نلسون) متهم کردن این پرونده دارای تمایلات سیاسی است که احتمالاً می تواند با زندانی کردن فورسایت ارتقا یابد، و اینکه با عذرخواهی فورسایت، مردی که او با هر تار وجودش تحقیر می کند، ممکن است فورسایث را فقط پنجاه نفر بر روی صندلی D.C بپوشاند. مایل ها پایین تر I-95. بدیهی است که پاچینو به میزان قابل توجهی بیش از آنچه که بتواند با آن کنار بیاید، دارد. اما از آنجایی که عاشقانه خواهد بود، به توقف ادامه می دهد، و نیاز دارد که بی تقصیر بودن فورسایت را بپذیرد (برخلاف همه توضیحات)، به فرآیندهای فکری نلسون بپردازد، و با بخشی (کریستین لاهتی) از هیئت حقوقی که در آن حضور داشته است، تعهدی را آغاز کند. قبل از این در بیش از یک بار.

او در درخواست برای جلوگیری از رفتن به طور کامل از پایان عمیق (نه چیزی ساده با استفاده از هر وسیله ای)، سعی می کند با پدربزرگش (لی استراسبرگ) در ارتباط بماند. ) که به تدریج در برابر زوال عقل تسلیم می شود. و پس از آن در پایان، او مجبور است در برابر چند واقعیت بد طراحی شده در مورد آن نمونه عظیم خود از جمله فورسایت بایستد. FIDDLER ON THE Rooftop)، AND Equity FOR ALL به طرز ماهرانه ای جهان غالباً خمیده مجموعه قوانین عمومی آمریکا را بررسی می کند، که در آن پول نقد و قدرت، حتی در آخرین بخش دهه 1970، شروع به بهترین احساس یکنواختی می کردند. پاچینو، که بارها و بارها به خاطر راه رفتن در بخشی از نمایشگاه‌هایش مورد سرزنش قرار گرفته است، ارائه‌ای واقعاً خوب را در اینجا ارائه می‌کند که بین دقایق بی‌تکلف با استراسبرگ، رویارویی‌های تحریک‌آمیز او با شرکای خود، و همراهی پراکنده‌اش خطرناک است. با سرپرست، که مشهور است که با هلیکوپتر پرواز می کند، و در دادگاه خود به سلاح شلیک می کند تا نفوذ ناآرام در میان وکلا را تحت الشعاع قرار دهد ("آقایان، باید به شما توصیه کنم که در دادگاه هستید؟"). مانند کمدی‌های تاریک هنری گذشته (Specialist STRANGELOVE، کلینیک اورژانس، سازمان)، AND Equity FOR ALL با معرفی آن‌ها با عبارات احساسی در مکان‌های خاص، و عبارات سرگرم‌کننده در مکان‌های مختلف، تمرکز جدی روی ناهنجاری‌های فرهنگی آمریکا دارد. با این حال، فیلم هرگز از ریل دور نمی‌شود. آنچه در مورد چارچوب سهام ما می گوید، در هر صورت ممکن است باعث شود که فرد بیش از حد غمگین شود.

من قبلاً .. چه بیشتر، Equity for All را سالها قبل دیده بودم، و پیوسته آن را یک اتهام گزنده از مجموعه کلی قوانین آمریکا می دانستم. با نگاهی به گذشته، من از پایگاه خارج شدم. نه این که توجه به اعمال شرم آور فاحش قانون آمریکا را جلب نکند. این کار را انجام می‌دهد، و به شیوه‌هایی که در حال حاضر و بارها تماشای آن واقعاً دشوار است. به هر حال، موضوع کانونی اساساً ضروری‌تر است. این در مورد یک مرد منطقی است که سعی می کند از یک دنیای دیوانه خوب به نظر برسد. این شامل مجموعه کلی قوانین به عنوان وسیله نقلیه خود است، با این حال واقعاً ممکن است از هر چیزی استفاده کرده باشد. سیسکل باکیفیت فکر می‌کرد که این یک مجرمیت به مجموعه کلی قوانینی است که به‌شدت انجام می‌شود (او آن را تحقیر می‌کرد) در حالی که راجر ایبرت فکر می‌کرد که فیلم تعداد زیادی چیز ادامه دارد و نمی‌توانست نتیجه بگیرد که چه چیزی باید باشد (صرف نظر از اینکه از آن لذت می‌برد. ). هر دو بر اساس دیدگاهی غیرقابل قبول آن را بررسی می کردند. در واقع، از ابتدا به نظر می رسد که فیلم نمی تواند تصمیم بگیرد که یک نمایش جدی باشد یا حتی بیشتر یک تقلید تاریک. با این حال، وقتی متوجه می‌شوید که این در مورد پوچی محض است که قهرمان فیلم، وکیل محافظ، آرتور کرکلند (آل پاچینو در چیزی که من واقعاً قبول دارم بهترین نمایش اوست) هر روز با نمایش فوق‌العاده و طنز پیچیده و طیف گسترده‌ای از اجزای مختلف ظاهرا منحصر به فرد در فیلم ...And Justice for All در تصویر بزرگ خوب به نظر می‌رسد.

و کرک‌لند با طیف گسترده‌ای از پاسخ‌دهندگان عجیب و غریب گرفته تا همدستان بی‌هدف و حتی داوران، احاطه شده است. دو مقام منصوب نماینده این امر هستند. از یک منظر، همراه کرکلند، قاضی ریفورد (جک سرپرست)، که در کل در دادگاه خوب و منصف است، با این حال به دور از آن، یک غریبه واقعی است که دوست دارد با مرگ بازی کند (در یک صحنه او آرتور را به هلیکوپتر سواری می برد. روی آب، و عمداً آن را فراتر از نقطه میانی در مخزن بنزین خود می برد تا بررسی کند که آیا آنها می توانند برگردند یا خیر). سپس قاضی فلمینگ نفرت انگیز، آویزان او (با بازی بسیار متقاعد کننده توسط جان فورسایت) وجود دارد. کرکلند از جرات فلمینگ متنفر است (در ابتدای فیلم کرکلند به دلیل حمله به او در زندان است) زیرا او حکم مقدماتی دیگری را به یک مشتری بی گناه که در حال زوال در زندان به دلیل عمل اشتباهی است که مرتکب نشده است اعطا نمی کند. این واقعیت است که کرکلند با سه روز تأخیر مدرک تبرئه کننده را ارائه کرد. سپس، هنگامی که فلمینگ به خاطر حمله متهم می‌شود، او اساساً کرکلند را مجبور می‌کند تا از او محافظت کند، در صورتی که کرکلند به دلیل یک بار عبور دوبار از اطمینان مشتری منع شود. اوج فیلم همان ادعای اولیه‌ای است که کرکلند در مقدماتی قاضی فلمینگ بیان می‌کند، که من از آن یاد می‌کنم بهترین ساعت آل پاچینو به عنوان یک سرگرمی‌کننده است (او باید اسکار را در آن سال می‌برد). اینجاست که تمام دیوانگی و سختی‌هایی که او در طول فیلم مدیریت می‌کرد (که علاوه بر موارد دیگر، دو مشتری مرده را به همراه می‌آورد) سرانجام به سراغش می‌آید.

نمایشگاه‌ها در همه جا فوق‌العاده هستند. . با وجود پاچینو، سرپرست در نقش ریفورد انتصابی دیوانه فوق‌العاده است (صحنه‌ای باورنکردنی وجود دارد که او درخواست را به دادگاه می‌برد، نه با چکش، بلکه با اسلحه). جفری تامبور نیز در نقش جی واچمن، همدست قانون کرکلند، فوق العاده است، که در آن مقطع شخصیتی حاشیه ای بود (کاری که تامبور واقعاً در همه جا به خوبی انجام می دهد)، سپس وقتی به جزئیاتی باورنکردنی برخورد می کند، آن را به تصویر می کشد، سپس جلاد دو نفر را می کشد. بچه های آن شب؛ لی استراسبورگ (بله، فردی که پشت مدرسه بازیگری تکنیک است) نقش پدربزرگ کرکلند را بازی می کند که دچار زوال عقل است. کریگ تی. نلسون، آزمونگر Forthcoming Nooks را به تصویر می کشد که بیشتر نگران چانه زدن است تا ارزش سهام. کریستین لاهتی معشوقه آرتور است که اگرچه با او متفکر است، اما به طور کلی به قانونگرایی و نقاط مرجع بیشتر اهمیت می دهد تا به افراد (تا پایان). بعلاوه، جان فورسایت بهترین ارائه از حرفه جدا شده خود را نشان می دهد و کاملاً در برابر تیپ به عنوان قاضی منفور و ضعیف بازی می کند (فورسایت در تصویر خود از اوج نمی گذرد. اگر چیزی از فلمینگ کمتر بازی می کند. او را به طور قابل توجهی واقعاً تهدیدآمیز می کند؛ او تا حدی با تمسخر به همان اندازه که با هر یک از خطوط دیالوگش می گوید. ، و پرس و جو می کند. آیا در دنیای امروز، خوبان و منصفان در میان ما دیوانگان واقعی هستند؟

علاوه بر این، Equity For All داستانی را بازگو می کند که در حال حاضر تخلیه شده است از یک مشاور حقوقی محافظ که در نهایت مجبور می شود از یک داور بد در برابر اتهام حمله محافظت کند، علیرغم این واقعیت که این دو مرد با تحقیر یکدیگر. آل پاچینو با ارائه خود به عنوان مشاور حقوقی مهربان فیلم را منتقل می کند. با توجه به باقی‌مانده فیلم، من در ابتدا نسبت به موقعیت حساس آن در برابر چارچوب قانونی آمریکا تردید داشتم. با توجه به این واقعیت که علیرغم موارد بی‌پایان پروفایل‌های نژادی، جداسازی جنسی، همچنان کهنه و قدیمی و قوانین شهری و ایالتی باقی مانده و همچنین تلاش‌های دیرهنگام دولت برامبل در با توجه به زندانیان و اخراج آنها از Habeas Corpus، به نظر نمی رسد فیلم به چنین مسائل قانونی بپردازد. در هر صورت، وقتی یک هم سن و سال من و عدالت برای همه است 1979 را می بیند، باید ایده آل بودن آن را نسبت به دوره آن در نظر بگیرد. با این وجود، چیزی که حتی امروز نیز مؤثر باقی می‌ماند، برداشت بدبینانه‌اش از افراد صاحب قدرت است.

و عدالت برای همه است نارضایتی و تحقیر فرهنگ آمریکایی را در برابر ترتیبات حقوقی به شدت معیوب کنونی، زمان ایده‌آل تکرار می‌کند. پس از مدتی، مقامات انتصابی جدید، مشاوران حقوقی جدید، سطحی از حرکت آزادی های مشترک و پیشرفت های مکانیکی در جرم شناسی که هزاران نفر را آزاد کرده است، برای بسیاری از افراد منتظر مجازات اعدام، شگفتی آور است. آنچه که بدون توجه به پیشرفت‌های زیادی که در زمان و عدالت برای همه است انجام شد، ادامه داشت، عدم توانایی اجرای مقررات برای تصاحب یک اشتباه است. سازمان‌ها و چارچوب‌های مدیریتی افراد خود را می‌خورند تا در ارزیابی قبلی ثابت بمانند، گویی که گفتن حقیقت طرح قانون را ضعیف می‌کند و باعث تحقیر آن می‌شود. برعکس به وضوح درست است. اکثریت قریب به اتفاق کسانی که مانند بسیاری از شخصیت‌های و عدالت برای همه است از این شکست ضعیف جان سالم به در برده‌اند، تصور می‌کنند که خطاها و لغزش‌ها به عنوان یک جریان عادی در محکوم کردن همکاری‌های افراد و نظارت بر مجموعه کلی قوانین و موارد مشابه رخ می‌دهد. قانونگذاران و دولت، این واقعیت عینی را با احترامی که باید حفظ کنند، به رسمیت می شناسند، کل ترتیب مقررات با ماهرانه تر و بدون شک به طور قابل توجهی مؤثرتر عمل می کند. همچنین، از آنجایی که هرگز این کار را نکرده‌اند، ترتیبات اجرای قانون در زمان و عدالت برای همه است باعث دوری از واقعیت شده است، و در واقع ترجیح می‌دهد از خود محافظت کند تا مثلاً یک جو معمولی بی‌نقص.

در حالی که مقاله نویسان در زمینه داستان خود کاملاً قطعی نبودند، آنها هیچ آسیب پذیری نسبت به آنچه در داستان می گذشت نداشتند: منصف بودن از همه افراد غیر از افرادی که می دانند چگونه بالاترین امنیت مشروع را تهیه کنند، انکار می شد. یا به عبارت دیگر ثروتمندان. این تصویری آشکاراً بمباران و در عین حال مطمئناً مشتاقانه از چارچوبی است که در آن برجسته‌ترین رده‌های آن در قدرت و افتخار خود چنان پوچ و لیبرال شده‌اند که همه همکارانی را پشت سر گذاشته‌اند که زندگی خارج از موقعیت خود دارند. کوتاه آمدن از همدردی، درک یا آگاهی واقعی از شرایط یا آزادی های کسانی که با فواصل مختلف از دیوانگی در دادگاه آنها می گذرند، گاهی اوقات احمقانه و گاهی با نفرت نشان می دهند که آنها بی فکر در زندگی مردم دخالت می کنند و باعث نابودی می شوند. و احتیاط، همان چیزهایی که باید ریشه کن کنند.

شخصیت جان فورسایت از مقام انتصابی مورد اشاره، داستان اخلاقی بی شرمی در و عدالت برای همه است است. تضاد ترسناک او برای یک چیز خاص، عظمت، دیگری، و اعتراف او به فقدان دائمی شفقت یا همدردی او، تحقیر شگفت انگیز او را نشان می دهد. او واقعاً نمی توانست به افرادی که در دادگاهش زیر پای او ایستاده اند یا وکلای آنها یا هر شخص دیگری اهمیت بدهد. بنابراین، او ماهیت کلیدی از خطاهای اجتماعی در حوزه قدرت مشروع و حکومتی است. در واقع، حتی قبل از اینکه داستان در رویای بد منفی روزمره مشاور حقوقی پاچینو به نمایش درآید، می‌فهمیم که فورسایت از هر کلاهبرداری که پیش از او خطاب می‌کند، مضحک‌تر است و همه ویژگی‌های تمسخر آمیز سرنوشت مطلق هستند.

با این حال، یکی از پیشگیری‌های برجسته موسیقی پس‌زمینه تصمیم‌گیری شده توسط سینت سایزر است که بیشتر شبیه چیزی است که در یک فیلم پورنوگرافی دهه 1970 یا یک برنامه تجربه فعالیت دهه 1970 شنیده می‌شود. تماشاگر سینما می‌گوید که موسیقی در یک فیلم بی‌ربط است، باید سعی کند برجسته‌سازی و عدالت برای همه است را در صورتی که با تعداد زیادی از فیلم‌های خارق‌العاده 10 ساله برخورد می‌شود، تصور کند.

علاوه بر این، عدالت برای همه چیز تا حدودی تفسیر ذهنی از چارچوب قانونی آمریکا یا بهتر است بگوییم هر کشوری است. یک کلوپ شام با نمایشگاه‌ها و بلایای مختلف برای درگیر نگه داشتن دسته‌ای سرگردان از جمعیت. بنابراین دادگاه با شوخی، تمسخر و احمقانه شوخی می کند. AJFA تصویری بدبینانه از رویه های دادگاه است که در آن اصولگرایان، به سادگی نادیده گرفته می شوند، درآمد، بحث و جزئیات هستند. در کل برای من در این لحظه یک افشاگری است، چرا که نظرسنجی را تایپ می کنم زیرا کلماتم درک من را نسبت به فیلم تشویق می کنند. این تظاهرات ممکن است عالی نباشد، اما پیام خود را به طرز فوق العاده ای منتقل می کند.

آرتور کرکلند (آل پاچینو) یک مشاور حقوقی نمونه پرشور است که چارچوب قانونی تحقیرآمیز و کنایه آمیز را برای شوخی با عدالت و عدالت کنار می گذارد. نوع بشر هجوم معضلاتی در سراسر وجود دارد، با یک مشتری که بلیط های بخت آزمایی را گاز می گیرد، یک داور که از سلاح برای آرام کردن اوضاع استفاده می کند، یک قاضی خود ویرانگر که چارچوب را داوری می کند و غیره. اکثریت قریب به اتفاق آن‌ها جزئیات ناهنجاری را بیان می‌کنند که تجربه قربانی را در طول عمل دست کم می‌گیرد. آرتور که تا دندان با شرمندگی مراقبت می شود، در حال حاضر باید با محاکمه ای با کیفیت و استانداردهای عمیق روبرو شود، زمانی که او برای محافظت از قاضی فلمینگ، فردی مقاوم استاندارد که در کتاب های وحشتناک اولی است، تأیید شد. به همین ترتیب رابطه ای وجود دارد که به فضولی نمی رسد. برای آن خدا را شکر کنید.

AJFA یک طنز جدی ماهرانه است، نمایشی که ممکن است یک روز بی‌حال را به همراه داشته باشد. این تلاش می کند که بیش از حد شدید یا پالایش نشود، کمک و آفتی برای فیلم است زیرا اثر بخشی از همتایانش کوتاه می آید. این در طبقه بندی قرار می گیرد که فیلم های دهه هشتاد را به بهترین شکل به تصویر می کشد، با دقت و در عین حال نه مهم. مانند شرکت در یک چالش پای، که در آن گروهی از زنان پوزخند، معمولی و در عین حال بی عیب و نقص، کیک های خود را به شما ارائه می دهند، که شما آنها را می خورید، تشخیص می دهید و صحنه را ترک می کنید. علاوه بر این، این پایان آن است. AJFA یکی از بهترین کیک ها است.

آل پاچینو یک سرگرم کننده فوق العاده است، و این را می گویم زیرا می توانم ببینم که او می داند کجا و چگونه باید شخصیت خود را ببرد. کار با بخش عطف و محدودیت تنظیم شده است. در صحنه‌های اصلی، من از تظاهرات گیج شدم، اما با پیشرفت فیلم، او از روش‌شناسی زیربنایی خود در فیلم ...And Justice for All حمایت کرد. چه کسی ممکن است بخواهد او را دائماً فریاد بزند؟ با این حال من احساس کردم که او ممکن است لحن بیشتری به کارش اضافه کرده باشد، در پی در پی به جایگاه خود در تاریخ سینما پی برد. به عنوان مثال، در صحنه بخت آزمایی، زمانی که آل و برخی دیگر او را از گاز گرفتن بلیط های اضافی باز می دارند، آل می توانست به شریک زندگی خود نگاه کند و پوزخندی به مضحک بودن این شرایط بزند، زیرا این صحنه برای هوشمندانه بود. . با این حال، پاچینو در دو صحنه آخر کنترل عظیمی دارد، به عنوان مثال فوران در دادگاه و همراه و همکارش.

در هر صورت، آل بی تکلف بخش بزرگی از ستایش را بر عهده می‌گیرد، زمانی که دیگران سرگرمی‌های چیدمان شده مقدار زیادی اتاق روی صفحه را اشغال می‌کنند. رالف کریستین که چهره ای مبهم است، توجه همه را به خود جلب می کند که از آل جدا شده است، زیرا این تراجنسی برای یک اشتباه ناچیز سرزنش می شود. تنها چیزی که او نیاز داشت، ترس از تحقیر شدن و وحشتناک بودن از زندان بی‌حساس بود، که او با مهارت انجام داد. صحنه 1 تحقیر تاسف بار بود و تأثیر تجربیات و رسوایی های مترقی همه جا را خنثی کرد. یکی دیگر از محکومان بدبختی که به طور غیرقابل توجیهی بازداشت شده است توسط توماس جی. ویتز با دقت به تصویر کشیده شده است که تا زمانی که آرتور به حدی برسد، دعای او را رد کرده است. شخصیت نسبت به زیردستان و متهمان ذهنیتی تحقیرآمیز و بی‌شور دارد و یک امتیاز قدرت‌گیرانه برای فاسد است. با این حال او باید زمان بیشتری برای نمایش داشته باشد، او با توجه به این واقعیت که همانطور که قبلاً بیان کردم، فیلم هنوز در مورد ذهن نیست. Jack Superintendent اشتباه می کند و هجو می کند، شاید برای به تصویر کشیدن زوال روحیه یک قاضی، که نیاز به پیروی از مقررات گاه به گاه نادرست یا پر آب و تاب دارد. صحنه هلیکوپتر او در آستانه حماقت تا حد اسیدی است. من به سرعت احساس کردم که دارم مستر بین را تماشا می کنم. هرگز داستان قربانی حمله را پوشش نمی دهد و مستقیماً به پایان می رسد تا مانع از هرگونه جزئیات فیلم شود. این یک رویکرد وودی آلن است، با این حال من دائماً معتقد بودم که باید تا حدودی بیشتر فشار بیاورد. چیزی که کمترین جذابیت را دارد موسیقی خودنمایی است که به طور نامفهومی آهنگ های رقص و ترومپت را در فیلم ...And Justice for Allی مانند این کاشته می کند، موسیقی ای که مناسب ترین موسیقی برای تب شنبه شب یا یک فیلم بازی است.

AJFA ممکن است ارزش نهایی را نداشته باشد. به فیلم، با این حال این یک فکر هوشمندانه است که تلاش می کند با افراد تماس بگیرد، علیرغم این واقعیت که ممکن است به طور قابل توجهی بیشتر تصور شود.