🌸 دانلود فیلم The Panic in Needle Park 1971 (وحشت در پارک نیدل)

وحشت در پارک نیدل 1971 (به انگلیسی: The Panic in Needle Park) یک فیلم درام و محصول 1971 کشور آمریکا, بوده و شما میتوانید برای دانلود فیلم وحشت در پارک نیدل 1971 دوبله فارسی روی لینک هایی که برای دانلود در صفحه می بینید اقدام کنید. داستان فیلم به این صورت هست که فیلم داستان گروهی است که به هروئین اعتیاد دارند."بابی" (آل پاچینو) معتادی جوان عاشق "هلن" دختری بیخانمان می شود."هلن" هم به اعتیاد روی آورده و زندگی هر دوی آنها در سراشیبی می افتد و....

این فیلم به کارگردانی Jerry Schatzberg, ساخته شده‌ است. برای دانلود مستقیم وحشت در پارک نیدل 1971 یا دانلود دوبله فارسی فیلم The Panic in Needle Park 1971 تنها کافیست کیفیت فیلم مورد نظر را انتخاب کرده و گزینه دانلود را بزنید. فیلم ‌نامه این فیلم را Al Pacino, Kitty Winn, Alan Vint, Richard Bright, Kiel Martin, Michael McClanathan, Warren Finnerty, Marcia Jean Kurtz, Raúl Juliá, Angie Ortega, نوشته ‌اند. همچنین اگر قصد دانلود وحشت در پارک نیدل 1971 زیرنویس فارسی با کیفیت 480p را دارید روی کیفیت مورد نظر کلیک کنید.

بازیگران Al Pacino, Kitty Winn, Alan Vint, Richard Bright, Kiel Martin, Michael McClanathan, Warren Finnerty, Marcia Jean Kurtz, Raúl Juliá, Angie Ortega, در این فیلم به ایفای نقش پرداخته‌اند. نسخه های دیگری از این فیلم هم مانند دانلود فیلم سینمایی وحشت در پارک نیدل 1971 دوبله فارسی در پینک فیلم موجود هستند و تنها کافیست بر روی گزینه دانلود فیلم وحشت در پارک نیدل 1971 کلیک کنید. همچنین اگر قصد دانلود The Panic in Needle Park 1971 720p را هم دارید پینک فیلم بهترین مکانی هست که میتوانید از آن برای دانلود فیلم استفاده نمایید.

رده سنی فیلم وحشت در پارک نیدل 1971 PG بوده و قبل از دانلود فیلم وحشت در پارک نیدل 1971 باید گفت تماشای این فیلم برای افراد زیر PG سال مناسب نیست! این فیلم در ژانرهای درام, عاشقانه, بوده و محصول کشور آمریکا, هست. زبان اصلی فیلم وحشت در پارک نیدل 1971 انگلیسی, بوده ولی ما در پینک فیلم دانلود فیلم وحشت در پارک نیدل 1971 دوبله فارسی را هم برای شما امکان پذیر کردیم. اگر قصد دانلود فیلم The Panic in Needle Park 1971 را دارید باید این را هم اضافه کنیم که امتیار IMDB فیلم وحشت در پارک نیدل 1971 7.1/10 از 10 می باشد.

فیلم داستان گروهی است که به هروئین اعتیاد دارند."بابی" (آل پاچینو) معتادی جوان عاشق "هلن" دختری بیخانمان می شود."هلن" هم به اعتیاد روی آورده و زندگی هر دوی آنها در سراشیبی می افتد و...
فیلم داستان چند نفر است که به هروئین اعتیاد شدیدی دارند."بابی" جوانی معتاد عاشق دختری بی خانمان به نام "هلن" می شود."هلن" نیز به اعتیاد روی آورده و زندگی آنها در سراشیبی می افتد و...
وحشت در پارک نیدل تصویری آشکار از زندگی در میان گروهی از معتادان به هروئین است که در "پارک سوزنی" در شهر نیویورک آویزان شده اند. بازی در برابر این تنظیم ، یک داستان عاشقانه کم اهمیت بین بابی ، یک معتاد جوان و یک زن کوچک و سریع است و هلن ، یک دختر بی خانمان است که در رابطه خود با بابی ثبات او را دوست دارد. او همچنین معتاد می شود و هرچه اعتیادشان بیشتر شود ، زندگی برای آنها فرسوده می شود و سرانجام منجر به یک سری خیانت می شود. اما علی رغم همه اینها ، رابطه بابی و هلن دوام می آورد
وحشت در نیدل پارک؛ فیلمی درام به کارگردانی جری شاتزبرگ است. وحشت در پارک نیدل اولین کار حرفه‌ای آل پاچینو در سینما بوده است. زندگی جوانی به نام بابی در سراشیبی سقوط قرار گرفته است…
زندگی معتادان به هروئین را دنبال می‌کند که به «نیدل پارک» در شهر نیویورک مراجعه می‌کنند...

جهت دانلود فیلم The Panic in Needle Park 1971 (وحشت در پارک نیدل) دوبله فارسی و با زیرنویس فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

آل پاچینو نقش شخصی به نام بابی را بازی می‌کند، یک سرپوش ناچیز منهتن که تمام مدت در زندان است. در بیشتر موارد، در وحشت در پارک نیدل او در شهر است. او با یک خانم اجتماعی فروتن به نام هلن (کیتی وین) که ریشه های غرب میانه خود را ترک کرده است، ارتباط برقرار می کند. بابی و "دوستان" او انرژی خود را برای بالا رفتن، درگیر شدن در روابط جنسی، دعوا، شلوغی، تلاش برای دوری از پلیس نارک (که آلن وینت به خوبی انجام داده است) سرمایه گذاری می کنند، و به طور کلی نارضایتی خود را از زندگی ابراز می کنند. خدایا چه فیلم دلسردکننده ای!

شخصیت های اینجا به طرزی معمایی مسحورکننده، در عین حال دیوانه، مشتاق پیشرفت برای چند دلار هستند تا به داروهایشان یارانه بدهند. اینها افراد بدون چشم‌اندازی هستند، در دنیای کوچک خودشان گرفتار شده‌اند، و به نوعی برای فرار ناتوان هستند. حتی نام خانوادگی هم ندارند تعداد زیادی از "گفتگوهای فروشگاهی" مربوط به "هراس"، کمبود عمومی داروها به دلیل تبخیر مواد یا هر چیز دیگری است.

بیشتر داستان در منهتن اتفاق می‌افتد، چه در شهر و چه در مناطق افسرده‌کننده. به استثنای اتاق ها؛ من می توانم طرحی با هزینه کم استثنایی برای طراحی خلق فیلم متصور شوم.

تصاویر اساساً به اندازه موضوع داستان کسل کننده هستند. در واقع، حتی در نور، تصاویر تاریک به نظر می رسند. جلوه‌های صوتی پایه طبیعی هستند و شامل بوق، زنگ هشدار، دریل، گریه کودکان و غیره است. فرافکنی و بازیگری توانایی دارند. وحشت در پارک نیدل حاوی صحنه‌های واقعی دارویی است که با توجه به اینکه شخصیت‌ها بسیار معمولی و بی‌تفاوت هستند، ناراحت‌کننده است.

«دیوانگی در نیدل پارک» اساساً یک تحقیق شخصی در مورد معتادان کلان شهرها است. از هفته در-وجود پیش نمایش زندگی وحشتناک آنها. نقطه قوت اصلی فیلم این است که به خوبی از کوره در رفته و به بن‌بست عذاب‌آوری که چنین زندگی روزمره از پیش تعیین می‌کند، می‌پردازد.

خط داستانی احتمالاً تقریباً دو ساعت بی فایده است که من دیده ام. یک چیز خاص - اگر اصلاً دلسرد هستید آن را نبینید. فکر می کنم تمام مدت دو پوزخند از طرف سرگرم کننده وین حساب کردم. با این حال، در آن مرحله او و بابی (پاچینو) معتاد فردی اساساً چیزی برای رضایت ندارند. بدون شک، آنها عاشق یکدیگر هستند، اساساً در طول دقایق سطحی خود. با این حال، آن دقایق صرفاً مقدمه ای هستند برای یک بار دیگر به تصویر کشیدن. با در نظر گرفتن همه چیز، زندگی یک الاکلنگ سواری است. پس کدام یک پیروز خواهد شد - عشق یا تکیه.

این یک سقوط وحشتناک برای هلن (وین) است. او به اندازه کافی پیش می رود تا زمانی که زندگی سریع بابی او را وادار می کند تا اجبار هروئین خود را به اشتراک بگذارد. سپس، در آن نقطه، تردمیل به هیچ وجه، از گرفتن پول نقد با استفاده از هر و همه ابزار به مراقبت از علاقه واقعی بی پایان است. از این رو، عزیزان هرگز نمی توانند مطمئن باشند که چه کسی صحبت می کند - فرد دوست داشتنی یا سایه طولانی دارو. به طور همزمان، اعتماد به دیگران هرگز نمی تواند یک قانع باشد، حتی در میان عزیزان. حداقل می‌توان گفت، این نمایشی دلهره‌آور از ارتباطات انسانی است.

در کتاب من، وین به دلیل اینکه با ضعف غم‌انگیزی بر ما چیره شد، این افتخار را دارد. بر این اساس، سقوط او به سمت ویرانی فردی ما را به سمت خود می کشاند. پاچینو نیز استثنایی است، با این حال به آن اندازه متفکر نیست. در هر صورت، نحوه حرکت او در میان بیابان معتادان و پول نقد دارو کاملاً متقاعد کننده است. من می توانم دلیل این کار را ببینم که چرا این شغل حرفه A-image او را کنار گذاشته است. به همین ترتیب، مناطق شهر نیویورک احساس اصالت بیشتری می‌دهند، با این حال ممکن است مقدار بیشتری از بیرون را برای تعداد شخصیت‌های جاده استفاده کرده باشم.

به طور کلی، من فکر می‌کنم که PinNP بهترین فیلم ساخته شده درباره ویرانی های مسحور کننده داروهای سخت در واقع، فکر می‌کنم دفتر داروی خود را باز کنم و واقعاً به داروهای تأیید شده توسط پزشک نگاه کنم.

وحشت در پارک نیدل باحال و بی وقفه، به تصویر کشیدن ناراحت کننده از زندگی در میان جمعی از معتادان هروئین است که در میدان شرمن در شهر نیویورک پاتوق می کنند، میدان شرمن منطقه تفریحی عنوان است. جری شاتزبرگ، رئیس فیلم، به احساس واقعی و کاملاً آشکار فیلم آمریکایی دهه 1970 نزدیک می شود. فیلم خفه شده است، بسیار شبیه شخصیت های تزریق شده به مواد مخدر، بدون موسیقی، دوربین او هرگز تجاوز نمی کند، و داستان او هیچ چیزی را زرق و برق نمی کند و هیچ چیزی را فریب نمی دهد.

در مقابل این. پس‌زمینه‌ی غم‌انگیز پوسیدگی متروپولیتن، داستانی عاشقانه بین یک شیاد معتاد جوان با بازی آل پاچینو در خاطره‌انگیزترین کار سینمایی‌اش، و یک بانوی پریشان با بازی کیتی وین است که در نهایت به سمت او کشیده می‌شود. او تبدیل به یک شیطان می شود و با تقویت اعتیادشان، زندگی برای هر دوی آنها رو به افول می رود. این باعث خنده ام می شود، با این حال احتمالاً جذاب ترین احساسی است که در هر نقطه از یک فیلم پیدا کرده ام. چیزی در مورد آن وجود ندارد که مورد انتظار یا محدود باشد، و در واقع به یک ارتباط تفکیک ناپذیر بین دو معتاد ختم می شود، زیرا در صورتی که آنها معتاد نباشند، مجبور به آزار و اذیت و نقصان مشابهی از خود خواهند بود. که انبوه بیش از حد عزیزان جوان به دلیل پیشرفت های سنتی و انتخاب های غیراصولی بدون استحکام و بدون محصول طبیعی در معرض آن قرار می گیرند. پاچینو و وین از طریق چالش‌های مختلف به یکدیگر تکیه می‌کنند، زمانی که عبور دوگانه، برای هر اصلاح به یکدیگر وابسته است.

پاچینوی جوان از صداقت مکث، سنجشگر و تاریکی برخوردار بود که به طرز بی‌عیب و نقصی در کارش صدق می‌کند. بقایای اجتماعی غیرفعال که آمدن به اینجا جذاب و ظاهراً باز، دیگران را به دنیای پرحاشیه او می آورد. تناقض او ترسیم پریشانی رقت انگیز کیتی وین به دور از هرگونه عزت نفس است.

در اواسط دهه 1970، من حدس می‌زنم که ساختن فیلم‌های متحرک درباره هیچ موضوعی و فیلم‌برداری از آن‌ها با اصالت و بدون قید و بند کدهای ممنوعه Roughages که اخیراً به هالیوود اجازه داده بود، «خوب» بود. The Frenzy in Needle Park درباره بسیاری از نیویورکی‌های وابسته به دارو است، و واقعاً کثیف و واقع‌بینانه است.

یک تازه‌کار در سینما، آل پاچینو در جایگاه شماره یک، نزدیک به کیتی وین، بازی می‌کند. در حالی که کیتی به عنوان یک سطل لجن، به دلیل نبود یک کلمه برتر، وارد فیلم می شود، فقط مات و مبهوت است و می پذیرد که نمی تواند و حق ندارد از عوامل محیطی وحشتناک خود فرار کند. کیتی اشتباه مرگبار مشابهی را مرتکب می شود که بسیاری از خانم های جوان مرتکب می شوند: او به احساس اولیه و ظریف یک فرد باشکوه اعتماد می کند. این داستان برای بسیاری از خانم‌ها تحسین برانگیز خواهد بود، زیرا آنها می‌دانند که محافظت از رفتار بد یک نفر با توجه به این واقعیت که آنها به یاد می‌آورند که او برای شروع کار شایسته‌ای بوده است، چگونه است. مهم نیست ال چه می کند، کیتی در کنار او می ماند. او به مواد مخدر وابسته می‌شود، خودش را فاحشه می‌کند، می‌گیرد، ترتیبات می‌دهد، و همه اینها در پرتو این واقعیت که یک مرد وحشتناک او را به اشتباه هدایت می‌کند. به چه دلیلی به او اجازه می دهد که اشتباه خود را کنترل کند؟ چون او آل پاچینو است و چشمانی رسا دارد و دستمالی به سرش می بندد و در دنیای خشن ظریف است. بدیهی است که دیوانگی در پارک سوزنی یک فیلم زنانه است.

وحشت در پارک نیدل بسیار سنگین است، اما به احتمال زیاد می توانید با آن مقابله کنید - یا حتی بیشتر از آن، با فرض اینکه نیاز دارید، زیرا ثبت مصرف دارو بسیار گسترده است و به پایان رسیده است. نمایشگاه‌ها معقول هستند و دوربین‌های دهه 1970 باعث می‌شود که احساس کنید زندگی این افراد را در حالی که در جاده‌های کثیف شهر نیویورک حرکت می‌کنند، جاسوسی می‌کنید.

هشدار Kiddy: واضح است که شما بر فرزندان خود فرمان داشته باشید به هر حال، به دلیل مواد جنسی و استفاده واقع بینانه از داروها، به فرزندانم اجازه تماشای آن را نمی دهم.

آنچه در مورد وحشت در پارک نیدل بسیار قابل توجه است، بدون گفتن همه چیز، شیوه ای است که فیلم در آن یک داستان را بازگو می کند. به سادگی این دو نفر را تعقیب می کند و فعالیت های بزرگ و افتضاح آنها را نشان می دهد و قضاوت نمی کند. این افراد آنقدر در زندگی پایین هستند که صرف نظر از کاری که انجام می دهند، نمی توانید در مورد آنها احساس ناامیدی کنید. پاچینو و وین واقعاً شخصیت‌هایشان را میخکوب می‌کنند، آنها بسیار معقول هستند. معتادان زیادی در خارج از جایی که من کار می کنم وجود دارد و همه در وحشت در پارک نیدل دقیقاً مانند آنها عمل می کنند.

بی نظمی کامل در خطوط و داستان به طور حیرت انگیزی منطقی است. انفجارهای غیرمنتظره، جملات کوتاه و غیره همه با هم حل می شوند. من می شنوم که بسیاری از افراد می گویند این کار به گونه ای تمام شده است که فقط یک روایت می تواند انجام دهد و با این حال من هرگز در چنین فضایی نبوده ام، واقعاً قبول دارم که آنها درست هستند.

اکنون به بخش های تخصصی فیلم فقط لبه های باشکوه، شاتزبرگ یک هنرمند عکاس ماهر و مورد توجه بود، همه چیز را در نظر گرفت، و واقعاً در وحشت در پارک نیدل نشان می دهد. نقاط دوربین فقط به داستان می افزاید. به اطراف نمی پرد و تلاش نمی کند تا فریب های جدید زیادی بسازد، فقط تا حدودی با آنها باقی می ماند و سنگدلی را حفظ می کند.

داستان و پیام نیز به طور غیرقابل تصوری الهام بخش و غم انگیز است. این افراد که در «پارک سوزن» زندگی می‌کنند، این‌گونه خرابه‌ها هستند و هر چند شیفته‌اند، کارهای افتضاحی را با یکدیگر و اطرافیانشان انجام می‌دهند تا از کنارشان عبور کنند. باید بگویم که بسیاری از فیلم های سینمایی واقعاً تماسی ندارند. آنچه محقق هوچنر گفت، آن را به خوبی خلاصه می‌کند، معتادان دائماً دست از کار می‌کشند و همه این کارها را انجام می‌دهند تا به درمان بعدی خود برسند. آنها کاملاً دیوانه و درمانده هستند.

با شناسایی واقعی به جای تصمیم گیری در مورد این فیلم، باعث می شود احساسی نسبت به افرادی داشته باشید که به شیوه های متناوب به آنها نگاه می کنید و این شایسته احترام فراوان است. این واقعاً دافعه و دیوانگی را نشان می دهد! این یک اپوس مگنوم است، چیز دیگری نمی توان گفت.

داستان وحشت در پارک نیدل در میدان شرمن منهتن در زمان معاصر (1968) اتفاق می‌افتد و به دنبال سقوط یک زوج جوان است که به تدریج به هروئین وابسته هستند.

من ابتدا نیاز داشتم وحشت در پارک نیدل را ببینم زیرا وحشت در پارک نیدل متعلق به آل پاچینو بود. اولین فیلم در یک کار برجسته قبل از اینکه مایکل کورلئونه در "پدرخوانده" شود.

بابی (آل پاچینو) یک هود ساده و داروساز خیابانی در نیدل پارک، نام مستعار میدان شرمن است. هلن (کیتی وین) یک خانم جوان از پست وین، ایندیانا است که با زندگی در شهر نیویورک روبرو می شود. او اخیراً عمل برداشتن جنین را به‌طور بی‌ثمر انجام داده و در حفاری‌های معشوقه‌اش، مارکو (رائول جولیا) بهبود می‌یابد. بابی در حین فروش مقداری حشیش در آنجا با هلن ملاقات می کند و به وضوح مانند او آسیب دیده است. او در حالی که تخلیه اش افزایش یافته است، او را در کلینیک اورژانس ملاقات می کند، و آنها یک زوج می شوند.

داستان سپس افکار عظیمی را برای برنامه ریزی و امتناع او از وابسته شدن به هروئین دنبال می کند. پس از مدتی، هلن نیز وابسته می شود. از آنجایی که عرضه در یک سال تصمیم گیری سیاسی محدود است و پلیس جدی شده است، در میان معتادان «هراس» وجود دارد. خواهر و برادر بابی، هنک (ریچارد برلیانت)، یک دزد خبره است و سعی می کند با درگیر کردن بابی در یک کار به آنها کمک کند. بابی متوجه می شود و به زندان می افتد. این بدون دستمزد برای کمک به گرایش هلن به او منتقل می شود و او به فحشا می رود. در همین زمان، یک پلیس مواد افیونی به نام هاچ (آلن وینت)، به نوعی تلاش می کند تا از هلن محافظت کند در حالی که به همین ترتیب سعی می کند از او برای کمک به فروشندگان سطح بالاتر از طریق بابی استفاده کند.

روابط بابی و هلن. به تدریج با کاهش اعتیاد آنها، بدون توجه به تلاش‌ها/قسمت‌های گاه به گاه آنها برای تغییر، دوام می‌آورد. پایان فیلم هیچ تعهدی برای آینده آنها ندارد.

این یک فیلم استثنایی است. این فوق العاده تلخ است، اما داستان عاشقانه در بین بابی و هلن بسیار متقاعد کننده است. ارزش دیدنش را دارد.

دیوانگی در پارک سوزنی فیلمی محصول سال 1971 است که توسط جری شاتزبرگ درباره دو شیطان جوان هروئینی و زندگی آنها در نیدل پارک هماهنگ شده است. بابی (آل پاچینو)، فروشنده هروئین، هلن (کیتی وین) را پس از ترک خانه با خود به خانه می برد. در حالی که هلن با بابی زندگی می کند، به سراغ هروئین می رود، زیرا بابی و همراهانش همگی مشتری خواهند بود. او در نهایت وابسته می شود و علیرغم وضعیت رو به افولش، همچنان استفاده می کند و شروع به قدم زدن در جاده می کند تا هزینه عادت خود را بپردازد. در حالی که این اتفاق می افتد، بابی به فروشنده بزرگ در نیدل پارک تبدیل می شود. پس از دستگیری، هلن موافقت می‌کند که بابی را راه‌اندازی کند، زمانی که بابی را ملاقات می‌کند و با آزاد شدن بابی از زندان، فیلم بسته می‌شود.

در حالی که فیلم‌ها مشکل شدید مصرف هروئین را مدیریت می‌کنند. که اصلی به عنوان پایه ای برای داستان عاشقانه در میان بابی و هلن پر می شود. پیام فیلم این است که ستایش، اگرچه به طور کلی عالی نیست، اما در سخت ترین زمان ها، بین افراد غیرمحتمل دیده می شود. این زمانی نشان داده می شود که صرف نظر از آنچه در فیلم The Panic in Needle Park رخ داده است، خواه هلن برای خرید مواد مخدر بدلکاری می رود، بابی که به خاطر فروش مواد مخدر اسیر می شود، یا صرفاً تحمل کناره گیری هر دوی آنها، بابی و هلن می فهمند که چگونه رابطه خود را به نتیجه برسانند. در هر صورت، زمانی که اعتیاد آنها اقداماتی را برای پوشاندن آنها انجام داد، در کنار هم ماندند.

پردرآمدترین قطعه این فیلم، قدرت تیراندازی در گمرک بود. تصمیم شاتزرگ برای نشان دادن کل چرخه، در عین حال دو بحث بسیار ظریف، با این حال خاص (یکی در مورد عدم وجود هروئین در نیدل پارک، دیگری که هلن به بابی می‌گوید که می‌تواند بدون بیدار شدن به تنهایی انجام دهد) صحنه را ناخوشایند و دلچسب می‌کند. عشق جوانی برای آرام کردن ضربه یک داروی کثیف. به غیر از آن صحنه‌ها، بهترین صحنه در فیلم The Panic in Needle Park پایان است، جایی که هر چیزی که لازم است یک تحقیق اساسی است تا همه چیز بین آنها، از خیانت‌ها، داروها، و تضعیف، به نتیجه نرسد، زیرا هلن و بابی یکدیگر را دوست دارند. .

نگاه نیمه روایی جری شاتزبرگ به چند معتاد در شهر نیویورک کاری بسیار کسل کننده است. چیزی که آن را قابل تماشا نگه می‌دارد آل پاچینو (بابی) و کیتی وین (هلن) به‌عنوان نقش‌های اصلی هستند.

پاچینو، در شغل اولیه‌اش، اکنون کامل است. به طور قابل توجهی بیشتر از Guardian I، پاچینو قدرت ستاره‌ای را که بعداً در داغ‌ترین زمان سال یعنی SERPICO و در واقع پشتیبان‌گیری والد II اصلاح کرد، تابش می‌کند. او آنقدر صفحه نمایش را می رباید که در مواقعی، یادتان نمی آید که انتظار می رود او یک شست و شوی سخت باشد. وین (که تنها کار مهم دیگری به عنوان شریک الن برستین در جن گیر بود) قدم به قدم با پاچینو می ماند. وین به‌عنوان یک بانوی جوان غرب میانه خارج از حمل‌ونقل، به‌طور قابل‌توجهی معقول‌تر به‌عنوان یک بانوی جوان فقیر در تلاشی برای خودش است (او برنده بهترین بازیگر در کن شد؛ متأسفانه، حرفه‌اش کوتاه بود زیرا او کوتاه بود. اساساً قبل از پایان دهه از بازیگری استعفا داد). رائول جولیا (به‌علاوه در خاطره‌انگیزترین کارش روی پرده سینما) به‌عنوان بازیگر سابق هلن ارتباط برقرار می‌کند.

در حالی که بازیگران اساساً غیرقابل نفوذ هستند، Frenzy به نمایش قانع‌کننده نیاز دارد. آنقدر تمرکز بر عملی کردن آن (شمارش کلوزآپ های طولانی و نقطه به نقطه تزریق هروئین) که شاتزبرگ تماشاگر را متقاعد نمی کند که شخصیت ها را دنبال کند. فیلمنامه، به طرز تکان دهنده ای، توسط جوآن دیدیون و جان گرگوری دان (دومینیک، خواهر و برادرش) است. طبیعت طولانی این طبیعت واقعاً به معنای فیلم نیست. Didion احتمالاً به طور کلی مسئول ساختن هلن نسبتاً جذاب است، اما این به خودی خود باعث تأثیرگذاری کامل نمی شود. علاوه بر این، بسته شدن، اگرچه قابل انتظار است، اما چیز زیادی برای تماشاگر باقی نمی‌گذارد.

PANIC IN NEEDLE PARK بازنمایی عالی از نوع فیلمی است که امروز هیچ استودیو مهمی با آن تماس نخواهد گرفت ( فاکس آن را ارائه کرد: تاریک، مبهم و بیمار اساساً در هر چیزی که ممکن است "سرگرم کننده" در نظر گرفته شود. آنچه باقی می ماند احساسی است که پاچینو ایجاد می کند، و نگاهی کوتاه به آنچه که ممکن است شانسی نبود که وین در بازیگری باقی بماند.

اولین باری که کلمه "تراشه کردن" را شنیدم، زیرا با مصرف مواد مخدر به طور متناقض ارتباط دارد، فقط یک روز قبل بود، و در وحشت در پارک نیدل نبود. این همه آن چیزی است که ماریان ددیکتد وقتی میک جگر را در حال بی قراری دید به او گفت و او سعی کرد بدون پیشرفت زیاد درباره آن دروغ بگوید (از کتاب «میک جگر» نوشته فیلیپ نورمن). بنابراین در حال حاضر، پس از یک روز، کلمه مشابهی را در شرایطی مشابه می‌شنوم، زمانی که هلن (کیتی وین) سعی می‌کند به بابی (آل پاچینو) بگوید که در دام هروئین نیفتاده است. این عکس‌های فوری از شانس نامحدود هرگز من را شگفت‌زده نمی‌کند، به همین دلیل است که وقتی اتفاق می‌افتند، آنها را یادداشت می‌کنم.

خب این احتمالاً به همان اندازه که می‌توانید پیدا کنید یک فیلم را دلسرد می‌کند، و نه دقیقاً برای احترام به انحراف معرفی شده است. این جهان کثیف استفاده از دارو در سمت غربی منهتن را در فضایی که رسماً به‌عنوان میدان شرمن شناخته می‌شود، به تصویر می‌کشد، اما سرنشینان و بازدیدکنندگان آن را «نیدل پارک» می‌نامند. زمانی که احساس اولیه بابی نسبت به هلن این است که تلویزیون را از پشت یک ون تعمیر و نگهداری می‌گیرد، می‌توان فکر کرد که شخصیت‌های اصلی چقدر از نوع بشر محروم هستند. خیلی ناراحت کننده است.

اما بدتر می شود، چون هلن، که با شروع فیلم تمیز است، در برابر تحقیر زندگی دارویی تسلیم می شود، وقتی که ضربه اولیه خود را تحمل می کند و هرگز به گذشته فکر نمی کند. در حین تماشا کردن، درک دلیل اینکه چرا فردی مانند هلن اساساً چهره بازنده خود را رها نمی‌کند، دشوار است، با این حال وقتی هرگز با اعتمادی که او در اینجا نشان می‌دهد مواجه نشده‌اید، نمی‌توانید آن را درک کنید.

وقتی در ابتدا متوجه این عنوان شدم، تصور کردم که به احتمال زیاد به دیوانگی اشاره دارد که همراه با دخالت وحشتناک مواد مخدر است که باعث وحشیگری و مرگ می شود. برای این وضعیت، «وحشت» مربوط به دوره‌ای مختصر بود که شیاطین در نیدل پارک تجربه کردند، زمانی که هروئین در شهر در دسترس نبود، و در کمال تعجب، پلیس برای مدتی دست از آزار دادن فروشندگان سطح پایین برداشت. من حدس می‌زنم که با نگاه منطقی به این موضوع، یک معتاد به هروئین که نمی‌تواند راه حل خود را دریافت کند، با چیزی شبیه دیوانگی مواجه می‌شود. علاوه بر این، زمانی که تمایل شما به هشتاد دلار در روز در سال 1971 می رسد، درجه ای کاملاً جداگانه از کاهش را وارد بازی می کند.

بابی (پاچینو) معتاد و هول‌باز بی‌اهمیت با هلن (وین) در حالی که به معشوقه‌ی صنعت‌گرش مارکو (جولیا) هروئین می‌دهد، ملاقات می‌کند. پس از ملاقات با او در کلینیک، پس از یک ختم زودهنگام درهم و برهم، بابی یک هلن بدون مارکو را به سطح خود در پارک نیدل می آورد - لقب معتادان برای نقطه عبور در برادوی و خیابان 72.

br/> هلن کنجکاو و متحیر از اعدام بی‌ثبات بابی در گونی، به خود می‌افزاید و به دام می‌افتد و به کادر تاسف‌بار بابی روی صندلی‌های پارک می‌پیوندد («هراس» نامی که اشاره به کمبود هروئین دارد، و هر چیزی را تحریک می‌کند که شیطان‌ها به آن‌ها بپردازند. دسترسی، از جمله خمیر و جلا دهنده کفش).

به زودی، هلن "در سراسر وست ساید فحش می دهد" تا به تمایل خود کمک مالی کند - همانطور که بابی غیرقابل انکار گیج شده به دلال محال خود تبدیل می شود. در آستانه تسهیل ترتیبی که باعث دور شدن دلبندان از حلقه بی پایانشان می شود، هلن کشف می شود که بچه ها را مدیریت می کند و بابی دستگیر می شود.

اگر تهیه کنندگان فیلم دهه 60 (به استثنای مؤلفان زیرزمینی مانند وارهول) اساساً هروئین را برای بحث در مورد LSD نادیده گرفتند، استفاده دراماتیک در طول ده سال جدید باعث شد که «H» تبدیل به مرد واقعی روز شود (مانند انجمن فرانسوی 2). دهه 90، از طریق Raw Fiction و Trainspotting، ممکن است استفاده از هروئین را برای ساخت موسیقی متن و جلوه های بصری گیج کننده به کار برد، با این حال، با فکر کردن به دهه 70، نمایش های کاملاً ضعیف، مشتریان احتمالی را به طور مثبت در مورد نتیجه وحشتناک سوالی نداشتند، آیا برای آنها توصیه می شود. آنها با حضور شیطانی خشخاش دلسرد می شوند.

در حالی که دانش پژوهان دان و دیدیون، ستون نویس موج نو، دقیقاً تعادل را بررسی نمی کنند، آنها اساساً درک درستی از دشواری معتاد، مکانیک واقعی نزدیک، و کودکانه بودن متخصص مشتریان با نام مناسب: همانطور که سرنشین نارک هوچنر (وینت) بیان می کند، "هر کس در این شرایط فعلی همیشه به شخص دیگری خیانت می کند." دو سرنخ استثنایی هستند. پاچینو، به طور خاص، بسته‌ای بی‌رحمانه از انرژی موتوری است که به طور نامنظم توسط یک زیرپوستی کثیف به داخل فلاپی نفوذ می‌کند - نمایشگاهی استوار که مدیران بنیادی را متقاعد کرد تا او را در گاردین نشان دهند. در حالی که وین (از آنجایی که این واقعاً داستان هلن است) به طور متقاعدکننده‌ای راهی را از تفکر دلپذیر و غم انگیز تا علاقه‌مند به جاده‌های دلخراش دنبال می‌کند.